عظما و تمساح

 خامنه ای : دانشجویان کتب مصباح یزدی را بخوانند

چو تمساح  باشد   علمدارِ    من

چو طوطی بگویم ز کشتن سخن

فقیهی چو یزدی ندیدم به چشم

ندارد رقیبی به بازارِ      پشم

بخوانید از نو خرافاتِ او

نپیچید  گردن ز نیاتِ  او

بدادم    تکانی   به  حجاریان

که عیبی نجوید ز جانِ جهان

ز شامی که آمد مُرادم به خواب

نخواهم  ببینم  زنِ   بی  حجاب

شعاعی که تابد ز هر تارِ مو

به یادم  بیارد   هزاران  هلو

بچرخد اگر تارِ مو در هوا

عصایم بجنبد به زیرِ   عبا

چو ترسم من از آتشِ دشمنان

فرستم سپاهم به سمتِ   زنان

الهی  که  استادِ  درسِ  لواط

به لطفت نیفتد ز ریلِ صراط

زمین خوارِ کاذب  به دوزخ مَبَر

که گیرد گروهی ز حوران به بر

خدایا نگهدارِ این بیت باش

پشیزی ندارم  برای معاش

اگر دستِ   مردم به جسمم رسد

مُریدی نماند  که  شوید     جَسد

 

 

 

 

انزوای عظما - شعر طنز

 

خدایا  چرا من  شدم  منزوی؟

گریزد ز من کافر و حوزوی

نیاید  به  بیتم      دگر   جنتی

چه لطفی نکردم به این لعنتی؟

ز طوسی چه گویم که پشتم  شکست

ز دستم بِجَست و به عشرت  نشست

خروشم ز شیخی که تلخم بخواند

دو  پیکانِ قدسی  به  قلبم   نشاند

مُجی هم  ندارد سرِ   حوصله

چو کوسه بگیرد ز من فاصله

هر آن کس که روزی نهالی بکِشت

ببارد به گورم   سخن هایِ   زشت

شمارد ز دزدان مرا کارگر

نداند مرا   اهلِ دل    دادگر

نخواهد ببیند کسی رویِ من

گناهم  نباشد کم  از  اهرمن

مبادا که روزی بگردم اسیر

بترسم  ز خشمِ  زنانِ   دلیر

بمانم ز وحشت درونِ  حصار

ز غفلت  بگردم چو قاسم غبار

ز کُرد و بلوچ و لُر و بختیار

ندارم امیدی گر افتم  ز  کار

نه عارف رهاند مرا  از جزا

نه عامی بگیرد ز مرگم عزا

الهی   مگردان   کسی   بی  پناه

که روزش بگردد چو روزم سیاه

ترحُم بفرما و جانم بگیر

که چیزی نبینم در این چاهِ قیر 

خوابِ رهبر - شعر طنز

 

ز خوابی که دیدم به وقتِ سحر

عیان شد  رسیدم   به سالِ سفر

گمانم چو کیهان فغان ها شنید

برایم بلیطی  به دوزخ  خرید

ندارم دگر من زمانی  دراز

که کامی بگیرم ز پروازِ آز

از این رو شتابم کنون تخته گاز

مگر سیر گردد   دلِ  پُر    نیاز

بکوبم چماقی به فرقِ  جوان

که دشمن ببیند که دارد توان

ببندم حصاری در اطرافِ زن

مبادا  بگوید ز حقش     سخن

پرستو فرستم به نزدیک و دور

حریفان  کشانم به گودالِ   گور

به دزدانِ ماهر سپارم  امور

که آسان نیفتم به دامانِ  تور

گُهرها بریزم به حلقِ   سپاه

وطن را نشانم به روزِ سیاه

زمانی  که عمرم به پایان رسد

بدانم  که  ایران به سامان رسد

دکان حجاب - شعر طنز

 

 

شبی کرد شیطان به رهبر خطاب

بپا کُن  دکانی   به  نامِ     حجاب

بیفشان  اسیدی  به  چهرِ زنان

رها کن فشنگی به چشمِ جوان

سُمومی  درونِ  مدارس  گذار

که دیگر نخیزد ز دختان بخار

چو  حیدر  فرامینِ  شیطان  شنید

از این سوی منقل به آن سو پرید

فراخواند  در دم  امیرانِ   خویش

ز اطراف ِمیگون، ز اکنافِ کیش

رییسی    بپوشید  رختِ   نبرد

هوا گشت تیره ز پهپاد  و گرد

بفرمود حاکم به جمع سران

مبادا که حرفی بگردد بیان

ز اجرایِ  قانون،     ز حقِ  زنان

نه از وضعِ مسکن، نه از نرخ نان

نبینند کوران که در قله ایم

هوادارِ الهام    چرخنده ایم

چماقی که کوبم  به فرقِ زنان

رهایم  کند  از فشارِ      نهان

چو  گوید خدا  از  زبانم    سخن

دگر من نخوانم چو خر در چمن

به هر کس که خواند مرا زن ستیز

بگویم  که سُنت   ندارد        گریز

نبندد   فغانی    درِ  دکه    را

مگر خشمِ مردم  بسوزد  مرا

 

 

 

 

عزایِ عظما

 

شنیدم که عظما گرفته عزا

خجسته نپخته برایش  غذا

بنالد  ز طعم و ز نفخِ   نخود

ز دردش چو ماری بپیچد به خود

جهازاتِ شرعی همه در خطر

چو مجرایِ قلوه ندارد گذر

بنفشه نکاهد ز تشویشِ جان

سلامی نسازد همان مُستعان

ز روزی که رفته به فکرِ فرار

دگر پشتِ منقل نگیرد قرار

فقیهانِ خفته نحیف و نژند

به پیری پریش و گرفتارِ قند

نه کوسه که گوید دروغی برزگ

نه قاسم که تازد به ملت چو گرگ

سپاه و بسیجی دچارِ شکاف

رییسی گرفته مدالی ز گاف

چو طوسی نیاید به بیتش دگر

به دنبالِ قاری دود در به در

بسختی صدیقی فتاده به چاه

ز افشایِ دزدی  نمازش تباه

طلب می کُند دم به دم مجتبا

که جان را سپارد به بادِ صبا

چو بهرِ جوابی به دیوان شتافت

ز خواجه بجز راهِ دوزخ نیافت

 

 

هراس عظما - ترس از بازگشت ترامپ

 

 

شنیدم که عظما گرفته عزا

بنالد  ز دستِ  بلندِ    قضا

به قصدِ  کثیفی  گِره  کرده    مُشت

هراسان از آن کس که قاسم بکُشت

بترسد  که  قدرت  بگیرد بدست

بریزد به کامش شرنگِ شکست

صدای زنان  پر توان تر ز  پیش

بکوبد به مغزش ز هر سال بیش

ز کابوس گرید به شب هایِ تار

سپیده  نیاید  ز  احکامِ       دار

به  نقشِ سپاهی  نبندد   امید

سیاهی گریزد ز صبحِ سپید

به مسکو ندارد   دگر اعتماد

چو داده امیدش مُکرر به باد

زبانش  فتاده  به    لُکنت   ز  ترس

که از چرخِ گردون نیاموخت درس

ز باغی که کاظم بر آن بُرد دست

عیان  شد  تمنایِ  شیخان ِ   پست

به سلطانِ  عمان  فرستد  پیام

مگر او ببخشد به تختش دوام

بخواهد به زاری ز شیخِ  قطر

که او را کِشاند برون از خطر

چو آیینِ تلخش ز مردم جداست

نفهمد که  راهِ  رهایی  کجاست

ز آرایِ باطل دلش گشته خون

چو داند بزودی شود سرنگون

 

سالِ جهش - به مناسبت سالِ جهش تولید با مشارکت آرای باطله

•   

رسیدیم کم کم به سالِ  جهش

که عظما فتاده به فکرِ پرش

پرستو  بخواند  دعایِ   سفر

ز قصدش نداده به ملا  خبر

در آفاقِ هفتم فغان است و شور

که  آقا  خریده  بلیطی  ز   تور

نهاده  به  چمدان  لباسِ قشنگ

نه بمبی، نه موشک، نه حتی فشنگ

سه تارِ قدیمی نبُرده  ز یاد

نه اسبابِ دودی که دادش به باد

ز اصلاحِ صورت بگشته جوان

ترانه بخواند به چندین زبان

غزل را که خواند امامِ نظام

بساطِ  ولایت  بگردد   تمام

نگوید   کلامی   دگر  جنتی

نه کاظم که شُد سُخرهِ  ملتی

امیری که رفته  به عمقِ فساد

چو بیدی بلرزد ز طوفان و باد

رییسی چو از فتنه فارغ شود

به  دنبالِ  تحصیلِ هفتم  رود

مُجی کو فشارد سُماقی به لب

فراری شود از حصار عقب

بتابد فروغی بر این خاک پاک

به پایان رسد  دورهِ   خوفناک