مرگ ِ پوچی
شامی ز خم ِ رنگ فقیهی به ولا خاست
وندر طلبِ سلطه, زر و زور بیاراست
بر گستره ِ ملک نظر کرد و چنین گفت:
امروز همه کاخ شهان زیر ِ ید ماست
بر شهر چو پرواز کنم بانظر تیز
می غرم اگر خنده به لب ها و به دل هاست
گر بر سر هر شاخ یکی غنچه برقصد
خشکاندن آن باغ, هنر در نظر ماست
بسیار جفا کرد و ز تخدیر نترسید
بنگر که ازین منقل و بافور چه برخاست
در گوش ولی رفت بسی ناله جان سوز
شور و شعفش نیز چو ضحاک فروکاست
ناگه ز گذرگاه یکی سبز امیدی
رویید به دلها, چو بذری که پویاست
گفتا عجب این است کزان پشته ِ خاشاک
این گلشن ِ سر سبز ندانم ز کجا خاست
در حزن فرو رفت و بیفسرد چو پاییز
درمان ِ غمش را ز دود ِ دگری خواست
بر حلقه آن دود نظر کرد و رخ خویش بر آن دبد
گفتا به چه مانیم که پوچی هویداست
بیست و یکم تیرماه هشتاد و نه
