ز اصفهان رو
ز اصفهان رو در شام ِ تاری
بر بستر من , مگذار گامی
بوسیدن ِ دیو, ننگین گناهی
از نام ِ خوبت, مانده نشانی؟
جاری و جان بخش
زادم بر آن اوج, شفاف و بیرنگ
در کوه ِ پر برف, راهی گشودم
بر دامن ِ زرد, جانی دمیدم
با اوج و پاکی, هیچ آشنایی؟
این سبزِ ِ بستان , داسی بریده
بر خشک ساران, آتش کشیده
دودش به آن کوه هم رسیده
مرغان ِ خوشخوان در رمیده
با شعله بازان, همخوان چرایی؟
هر سوی ِ این دشت خونی چکیده
یا عنکبوتان, تاری تنیده
قلبِ عزیزی هر دم تپیده
هرگز شنیدنی سوگِ علایی؟
باری بگفتم حرف ِ دلم را
شاید پذیرد, گم کرده راهی
