باد ِ طوفانی
تو که کبری به ارث از شاه داری
تو که بیتی بخرج ِ کاخ داری
تو که ملت اسیر و خوار داری
تو که دولت به زیر پای داری
تو که لشگر به امر و رای داری
تو که صد ها بسیج و بند داری
تو که دستی بران خونبار داری
تو که هر سو طناب ِ دار داری
نه نوری در بصر داری, نه صدقی در سخن داری
نه خویی از بشر داری, نه از رنجی خبر داری
نه یاری در درون داری, نه نامی در برون داری
به جز فتنه, چه در زیر عبا داری؟
سیه کاری, تبه کاری , دگر داری؟
اگر جب ِ وطن داری, چرا فقر است و بیکاری؟
چرا درد است و بیماری؟ چرا قتل است و خونیاری؟
اگر نوری به دل داری, چرا رهرو انیس دزد و هر جانی؟
همین است قرب ِ انسانی؟
چه دیوانی؟ چه میزانی؟
چه گوید جغد ِ شب با تو , از آن کشتن, از آن خواری؟
به جز دشنه, تو سوغات ِ دگر داری؟
نترسیدی ز بد نامی تو در وقت ِ تبه کاری؟
ندانستی نکوخویی نمیرد به زخمی از گنه کاری؟
نبینی عزت ِ هاله, پس از دفن و عزا داری؟
ندبدی چاه ِ صدامی ؟
و آن خفت , و آن خواری؟
خبرداری چه بد نامی؟
در این وادی اگر بادی تو بنشانی
از آن طوفان که برخیزد, به روزی هم نمی مانی
چرا بادی؟ چرا شادی نمی کاری؟
تو دلشادی از این غصه , از این زاری؟
ببینم طلعتت در چاه ِ دوری
نه در نخشب, به تکریت و سپس گودال ِ سوری
مهران رفیعی
بیست و هشتم تیرماه, سال نود شمسی
بریزبین - استرالیا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر