عظمایِ آویزان

 

چرا چرخِ جهان با من چنین کرد؟

چو موشی ساکنِ زیرِ زمین کرد

در اینجا نشنوم حمد و ثنایی

چرا کمتر شدم از کدخدایی

از این  آشفتگی هستم   پریشان

که باشد دشمنم در بین خویشان

نبینم  در افق  راهِ   رهایی

ندارد دردِ من دیگر دوایی

بسی دلخسته ام از هجرِ طوسی

که دارد در خفا خویِ خروسی

نشینم   تا سحر با  منقل  و دود

مگر خشمم شود با خلسه نابود

نباشم      طالبِ   جنگیدنی   سخت

که از دستم رود زور و زر و تخت

نه  با  دشمن  نشینم بر سرِ   میز

نه از تندی کُنم یک لحظه پرهیز

دهم هر فرصتِ  بهبود بر باد

مبادا خسته ای گردد دمی شاد

نه باکی دارم از مرگِ جوانی

نه رنجم می دهد نرخِ گرانی

بترسم عاقبت  گردم  چو صدام

ز مرگم انگبین ریزد به هر کام

نبیند روزِ خوش شیخی پس از من

که  کردم  دشمنی   با عزتِ   زن 

پروازِ عظما

 

 

شنیدم ز مرغانِ شیرین زبان

که هرگز نبینم ز دشمن زیان

کمین کرده ام در مکانی بعید

درونِ   کلاسی    کنارِ سعید

نشیند  پرستو  سرِ  شانه ام

هُمایی ببوسد لب و چانه ام

گر آزرده  گردم ز اهلِ کتاب

نشاطی بگیرم  ز تریاکِ ناب

 چو دارم تردُد به دنیایِ غیب

غیابم  نباشد  نشانی  ز عیب

به عصری نشستم سرِ پلکان

میانِ  گروهی  ز هم  پالکان

به  ناگاه   آمد   خدا   سویِ      من

سپس خواست گویم به جایش سخن

چو گیرا بگفتم سخن هایِ ناب

به من داد هُدهُد دو جامِ گلاب

گریزم از آن پس من از پلکان

که دیگر نباشم من از طوطیان  

ندارم  هراسی من از  جنگِ پیش

چو مالم بنفشه به هر جایِ خویش

ولاکن  بلرزم  ز  هر اغتشاش

که طوفان بخیزد ز دردِ معاش

ز جغدی که چرخد به دور و برم

گمانم   که  خواند  مرا      اکبرم

به   دنبالِ  یارم  شوم  رهسپار

که از باز و شاهین ندارم قرار

چو فردا رسم من به دشتِ بهشت

ثمرها بچینم  ز هر شخم و ِکشت