پروازِ عظما

 

 

شنیدم ز مرغانِ شیرین زبان

که هرگز نبینم ز دشمن زیان

کمین کرده ام در مکانی بعید

درونِ   کلاسی    کنارِ سعید

نشیند  پرستو  سرِ  شانه ام

هُمایی ببوسد لب و چانه ام

گر آزرده  گردم ز اهلِ کتاب

نشاطی بگیرم  ز تریاکِ ناب

 چو دارم تردُد به دنیایِ غیب

غیابم  نباشد  نشانی  ز عیب

به عصری نشستم سرِ پلکان

میانِ  گروهی  ز هم  پالکان

به  ناگاه   آمد   خدا   سویِ      من

سپس خواست گویم به جایش سخن

چو گیرا بگفتم سخن هایِ ناب

به من داد هُدهُد دو جامِ گلاب

گریزم از آن پس من از پلکان

که دیگر نباشم من از طوطیان  

ندارم  هراسی من از  جنگِ پیش

چو مالم بنفشه به هر جایِ خویش

ولاکن  بلرزم  ز  هر اغتشاش

که طوفان بخیزد ز دردِ معاش

ز جغدی که چرخد به دور و برم

گمانم   که  خواند  مرا      اکبرم

به   دنبالِ  یارم  شوم  رهسپار

که از باز و شاهین ندارم قرار

چو فردا رسم من به دشتِ بهشت

ثمرها بچینم  ز هر شخم و ِکشت