مرگ ِ پوچی

مرگ ِ پوچی

شامی ز خم ِ رنگ فقیهی به ولا خاست
وندر طلبِ سلطه, زر و زور بیاراست


بر گستره ِ ملک نظر کرد و چنین گفت:
امروز همه کاخ شهان زیر ِ ید ماست

بر شهر چو پرواز کنم بانظر تیز
می غرم اگر خنده به لب ها و به دل هاست

گر بر سر هر شاخ یکی غنچه برقصد
خشکاندن آن باغ, هنر در نظر ماست

بسیار جفا کرد و ز تخدیر نترسید
بنگر که ازین منقل و بافور چه برخاست

در گوش ولی رفت بسی ناله جان سوز
شور و شعفش نیز چو ضحاک فروکاست

ناگه ز گذرگاه یکی سبز امیدی
رویید به دلها, چو بذری که پویاست

گفتا عجب این است کزان پشته ِ خاشاک
این گلشن ِ سر سبز ندانم ز کجا خاست

در حزن فرو رفت و بیفسرد چو پاییز
درمان ِ غمش را ز دود ِ دگری خواست

بر حلقه آن دود نظر کرد و رخ خویش بر آن دبد
گفتا به چه مانیم که پوچی هویداست


بیست و یکم تیرماه هشتاد و نه