یکی سبزم نماد ِ زندگانی
نه آن برگی که میرد در خزانی
بروید ریشه ام در ملک ِ یزدان
از آن گیرم حیات ِ جاودانی
صبا آرد مرا پیغام ِ یاران
همه لطف و صفا و مهربانی
نشیند بر تنم هر شبنم ِ پاک
تو و آن قطره های ارغوانی
از آن سرخی که رسته در کنارم
ز گلبرگ و زان داغ ِ میانی
شنیدم قصه های جان ستانی
زهاله, از ندا, وز دیگرانی
توان گیرم از آن پر نور ِ تابان
چه داری در توان جز ابلهانی؟
چه باشد حاصلت از رنج ِ مردم؟
که باشد رهبرت در زندگانی؟
چرا گویی تو یک سر لنترانی؟
چرا باشی اسیر ِ بدگمانی؟
نگیری درسی از این چرخ ِ گردون؟
که گوید هردمی با هر زبانی
ریا و سرقت و قتل و تبانی
نباشد راه و رسم حکمرانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر