پَراندم
کاغذی در کویِ کاترین
که گویم
چیزکی با رهزن دین
مشو غمگین تو از حرف و هیاهو
به دنبالِ خودم چوب است و جارو
جزایِ
مکتبی گشتن همینه
جفایِ چرخِ هرجایی چنینه
نخواهم اشک تو بر روی بالش
نه چشمِ نرگست قرمز ز خارش
ز بی بی سی کُنم صدها تشکُر
که تا چشمک زنم اشکش کُند شُر
عطایم
می کند آنجا تَقلا
گهی از زیر پا، گاهی ز بالا
که بیت ما بود همیشه بَر پا
نگردد واژگون از بیخِ خَر پا
بگو حرفی خلافِ حرفِ پیشین
که بر پُشتَک بود بنیانِ این دین
چنین من
کرده ام عهدی صِدارت
به ظاهر بی نظر، فارغ ز قدرت
بِشو چندی کنون از دیده پنهان
و یا حرفی بزن چون بندِ تُنبان
به اسم دیگری اینک تو بنویس
ز اندامم
بگو وز خرجِ تندیس
برو گشتی بزن در ساحلِ راین
که کابوسم شده این جنگِ اوکراین
چو اسمت عاقبت
گردد فراموش
دوباره
پیکرت گیرم در آغوش
الهی مُجتبی
قَدرَت بِدونه
برایت
نغمهِ شومی نَخونه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر