سلامی به سیمین - به یاد سیمین بهبهانی

  

به غمخوارِ  فرهنگِ  ايران   درود

به سيمين که شيرين غزل ها سرود

 

همه شعر تو شور و نور و اميد

کلامت   ملالت  ز دلها   زدود

 

صدایت سراسر رسا   و سَره

که دادت بجز دردِ انسان نبود

 

بخواندی ز پروازِ زیبایِ  شوق

به وقتی که قاری غنا می ربود

 

چو   تیغِ زمان  بر  گلوها   نشست

نگشتی چو خواری تو یکدم  خمود

 

به شامی   که  شاعر شرف  داد باد

در آن جمعِ بی جان  نکردی  نُمود

 

چو بودی بر اسبِ  صلابت  سوار

نجُستی  ز سردار ِ رسوا  تو سود

 

کُند  اين   شبِ شومِ   میهن     گذر

چو هر شب بخواند سهیلی به عود

 

نیابی گزندی ز گشتِ زمان

که نامِ سپیدت نکردی کبود

 

توضیح: این شعر نخست  در اوائل مرداد ماه 1393، چند روزی قبل از درگذشت سیمین بهبهانی،  سروده شد و به گوش ایشان هم رسید و بعدا اصلاح گردید.