تا بلوچ و کُرد و لُر در ماتم اند
چله ها چون کوره های آتش اند
قصدِ حاکم شُد عیان در زاهدان
گشت مسجد قتلگاهِ
عابدان
بانگ ِ مهسا خلوت ِ شبها شکست
قایقِ آن خیره سر در گِل نشست
کویِ دانش چون ز نو بیدار شد
مشعلی روشن تر از هر نار شد
مرگِ حاکم بر زبان هر جوان
کو ندارد لُکنتی او در بیان
تا نریزد سقفِ آن بیتِ
جفا
کس نبیند دولتِ صلح و صفا
چرخِ خیزش دائما گیرد شتاب
چون نگوید بیتِ او هرگز جواب
ضربه ها چون می زند بر دست و پا
ملت از نامردمی آمد بپا
تا نگردد سرنگون آن خود پرست
لحظه ای ساکت نمی باید نشست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر