نامت از لب نمی فتد مهسا
همچو اسمی که مانده از آسا
آن نشاطی که حقِ انسان بود
کرد غارت همان که شیطان بود
قومِ پاکش که فخر ایران است
شاکی از بیتِ نابکاران است
شیخِ خودبین به خنجرش بالد
مامِ میهن از این جفا نالد
کُرد نالد ز دردِ دیرینه
و از سپاهی که می دَرَد سینه
رفت مطرب ز کوی و منزل ها
غم تراود ز روزنِ دل
ها
ما بدیدیم جز زیان از دین
هر شرارت ز رهبری پرکین
این نظامی که می کند بیداد
محو گردد چون پِری در باد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر