تو ای پیری که بر مَکرت بنازی
چرا ما را نمی گیری به بازی؟
منم تنها همایِ هاله داران
ندارم لنگه ای در نابکاران
چرا افتاده ام از چشمِ تنگت؟
نبودم سوگلی در قلب سنگت؟
ببوسم من زنان در تربتی دور
بیازارم خودی حتی سرِ گور
مگو از اکبرت برتر نبودم
که این را از لبِ سُرخت شنودم
چه کس دارد چو من پیشینهِ پاک؟
نکردم جویِ خون جاری بر این خاک
خودت گفتی به من ای شیخِ سفاک
که خوانم مردمان را خار و خاشاک
گمانم گشته ای درگیرِ
نسیان
که از ما می شوی بیجا هراسان
مگر عقل از سرت بیرون جهیده؟
و یا پلکت پریده
رویِ دیده؟
چو می دانی بخوبی ماجرا را
چرا بد بو کُنی بویِ هوا را؟
نه خیزش می شود میرا و خاموش
نه کهریزک شود هرگز فراموش
تو کز هر گلشنی دوزخ بسازی
چرا کردی مرا خارج ز بازی؟
مشو غافل کنون از فنِ پاتک
اگر حذفم کنی گردم چوغلتک
نباشد حرکتت آدابِ بازی
اگر آسی کِشم در جا ببازی
نتابم من دگر تهدید و تحقیر
بکوبم بر سرت با چوبِ تزویر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر