۱۴۰۳ آبان ۶, یکشنبه

حاکم هوس باز - جانبازی امام جمعه کازرون را کشت

 

 

 

 که هستی جز تبهکاری هوسباز؟

گرفتی  پاسخت  از مردِ  جانباز؟

اگرچه   حادثه در کازرون بود

ولی افشاگرِ دل هایِ خون بود

مشو خندان در آن سوراخِ مخفی

به پایان   می رسد وقتِ  اضافی

نیاید  امنیت  با  آهن  و سنگ

نظامت بشکند با آتشِ و جنگ

فروشد اجنبی    اسرارِ   کارت

نبینی از خودی غیر از حقارت

اگر جنگاوری در صحنه هم باش

نگیری  قله ها با  گُرزِ  خشخاش

چو غارت کرده ای جان های بسیار

بچینی  خرمنی  از کشتِ  خون  بار

نظر بر آخرِ  یارِ خود   انداز

چه آمد بر سرِ شیخِ زبان باز؟

بگوید  مرد  و زن  با   یارِ  همرنگ

که در سوگت زند زُهره  بسی چنگ


۱۴۰۳ آبان ۴, جمعه

دارزن - به یاد همه آزادگانی که به دار آویخته شدند

 

شنیدم  شبانگه  ز گیتارزن

که حاکم  نباشد دگر دارزن

کمی خیره  گشتم  بر آن   نیک روی

که رختش سپید و رخش صلح جوی 

کلاهش بزرگ و به رنگِ سرور

به پشتش نبسته   سلاحِ  غرور

به لبخندِ زیبا به هر کس بگفت

به  دل  کینه ها   نشاید   نهفت

سپس ساز چوبین به دامن نهاد

به آوایِ  دلکش  گلو  را  گشاد

ظریفان رعنا  ز غوغایِ  ساز

گشودند گیسو چو گل های ناز

نه کس داشت بیمی ز گشتِ   سپاه

نه شیخی عیان شد به قصدی سیاه

خمان بود گل ها ز دیوار و در

صبا  کرد  یادی  ز مرغِ  سحر

نشسته به بامی دو مرغِ سپید

نشانِ رهایی  نشاط   و  امید

به  ناگه   بیامد   صدایی     کثیف

به آنی جهان شد به چشمم سخیف

دوباره   سپاه  است  و  آژیرها

کِه حُکمی بداده به  جان گیرها؟

گمانی  ز دار و جوان و  طناب 

رُبود از  روانم  تمنایِ خواب 

۱۴۰۳ آبان ۱, سه‌شنبه

عطای لندنی در بیروت

 


 عطای لندنی در بیروت

عطاخان رنگِ رخسارت چه سان است؟

هنوزم  در برَت  شوخی   جوان  است؟

چرا غربت نشین گشتی به یکبار؟

مگر در   بندِ   اغیاری  گرفتار؟

اگر دلبسته ای بر کاخ و موزه

بسازد کاظمت در جنبِ حوزه

ندارد    جنتی    دیگر  زیانی

 فقط پت پت کند با بی زبانی

و گر قهرت   ز دستِ مجتبا    بود

خودش مخفی شده یا حذف و نابود

اگر رنجت دهد هجران و دوری

بیا اینجا به  قصدِ صیدِ   حوری

بنوشی قهوه ها  در باغِ   نوری

چه در شامِ عزا یا بزم و سوری

از آن وقتی که دکتر گشته منسوب

سر و سامان ما یکسر شده  خوب

کنون میهن شده برتر ز پردیس

نمی گردد  دگر  گشتانِ  ابلیس

نخوابد   کودکی  با  چشم   گریان

که هر کفشی شده الوان و ارزان

چو  دیدم  دارِ بی بارت   به   بیروت

شدم چون خبرگان من گیج و مبهوت

چرا   رفتی   ز   لندن  سویِ  لبنان؟

مگر زر بُرده ای در جوفِ چمدان؟

مرو    دیگر میان  آتش  و   خون

مگر رانتی رسد چون گنجِ قارون

نباشد بهتر از قُربت    به    گیتی

ز رغبت می رود طوسی به بیتی

۱۴۰۳ مهر ۲۸, شنبه

فتوای لایک - خامنه ای: لایک کردن پست های ضد رژیم جایز نیست

 

   

خامنه ای: لایک کردن پست های ضد رژیم حرام شرعی و عرفی است

 

دوباره درآمد صدایِ ولی

که ملت بداند نمُرده علی

چو زاغی که دائم کند قار قار

ولی هم  برآرد ز حلقش شعار

ز اُشتر سواری به گِردِ حجاز

فقاهت  رسیده به لایکِ  مُجاز

به عهدِ نبوت که لایکی نبود

نظرهایِ پُستی مِلاکی  نبود

ز حُکمی که داده جهان در شگفت

گمانم  مزاجش ز  نو گشته  سفت

یبوست  رُباید   ز پیران   قرار

چه اهلِ دیانت چه بی بند و بار

همان به که روغن دو قاشق خورَد

که فتوایِ  روده   به   مخرج  بَرَد

خلاصی نیاید ز افیون  و دود

نه با مرد طوسی قیام و قعود

فضایِ  مَجازی  ز مذهب جداست

که این صُنعِ انسان نه خلقِ خداست

بهشتِ فقیهان همان حوزه است

که اسبابِ بازی به اندازه است

تو ای شیخِ نادان به زینت  بچسب

که  در خیزِ آتی   بیفتی  ز  اسب

 

۱۴۰۳ مهر ۲۴, سه‌شنبه

غیبتِ صغیر قاآنی - اظهار شادمانی از ظهور مجدد سردار قدس

 


 

چه خوش گشتم من از دیدارِ رویت

بگو با   ما   کنون   اصلِ   روایت

خوراک و مسکنت از جیبِ کی بود؟

چه کس یعنی بَرَد  از غیبتت   سود؟

گمانم   مجتبی   کرده   دخالت

و یا عظما گرفته نصفِ حالت

ز  هاله  حِکمتی  محشر   بیاموز

و گرنه گُم شوی با مرگِ مرموز

نه با پیجر بزن حرفِ اضافی

نه با رهیر بکُن هرگز تلافی

روال مُلکِ ما  اینک  چنین     است

که تحتِ رهبری بر روی زین است

همین امشب  برو پابوسِ  آقا

بگو وا  داده ای از راهِ  اغوا

نمی گردی    دگر  گِردِ   پرستو

و نانی می خوری از زورِ بازو

بمانی این چنین بر روی قله

نمیری بی سبب در پایِ پله

همین نکته به آن اکبر بگفتم

درونِ گوهرِ معنا     بسفتم

چو پندِ  ناصحان آن  باخه   نشنید

در آن حوضِ نهان رنجِ گران دید


۱۴۰۳ مهر ۲۰, جمعه

غزلِ خداحافظی - نامه عظما به خجسته خانم

 

 

خُجی جان وقتِ ماندن تنگِ تنگ است

که   بیتم  در  کفِ  اهلِ   فرنگ  است

پشیمانم   که     بودم   مثلِ     ضحاک

گمان بُردم که خونخواری قشنگ است

نبودم   شوهری  هم سانِ  انسان 

کتابِ عمرِ من دیوانِ ننگ است

فسُردم  خاطرت  با دودِ   افیون

غرور و قُله ام  آثارِ بنگ است

نخواندم  در  بَرَت  گاهی       ترانه

نسوجِ قلبِ من از جنسِ سنگ است

نبُردم  با خودم    گاهی  تو را  باغ

به کوی عاشقان پایم چه لنگ است

بر آشفتی   شبی  از    شادیِ    من

ز بس در صحبتم اسمِ  تفنگ است

ندارم خوابِ  خوش  از دستِ زن ها

از این رو حالتم  پیوسته منگ است

خطا کردم که با طوسی  پریدم

علاج بُتکده بیل و کلنگ است

بسوزان    مانده هایِ   صوتی ام   را

چو هر چه گفته ام یکسر جفنگ است

برون    کردم  ز سر سودایِ  وارث

که این دُردانه ام مردی مشنگ است

خُجی  گر باده  داری   چاره ای  کُن

که بانگِ دختران شیپورِ جنگ است

بده  دستم  تو جامِ   شوکران  را

بدست مردمان تیرِ خَدنگ است

چو کردم من تلف هر فرصتی را

چرا در مُردنم جایِ درنگ است؟

۱۴۰۳ مهر ۱۸, چهارشنبه

"کجایی اسمال؟ " نگرانی در باره سلامتی فرمانده سپاه قدس

 


کجا رفتی همایِ  وهمِ رهبر؟

چرا غیبت زده در پای منبر؟

هنوزم  ساکنی  بر بسترِ  خاک؟

و یا جُفتک زنی در جَنتِ پاک؟

بده  پیغامکی    با  پیجرِ  خویش

که قلب حیدرت دیگر شده ریش

مگو می می خوری با قاسمِ او

و یا هاله   شدی بر گِردِ  یارو

نباشد  این  مرامِ  اهلِ ایمان

که ناگه بشکند ارکانِ پیمان

ندارد  این  جهان مِهری  به  خوبان

از این رو می دَرم هر شب گریبان

بکن روشن کنون تکلیفِ ما را

که کم کم می کُشد ما را مدارا

خدایا  تا  ابد رهبر   بماند

مبادا مجتبی خطبه بخواند

سپاهِ  قدسیان ساقط  مگردان

سپندی بر سرِ آقا   بچرخان

سرایم صد سخن در سوگِ اسمال

اگر کتلت  شود  از لطفِ    اقبال

۱۴۰۳ مهر ۱۷, سه‌شنبه

خطبه خروسی خامنه ای

 

شنیدم  که  گفتی  کلامی   دُرشت

نمایش بدادی سرانگشت و مشت

تو که  دل  سپاری  به  پیکیِ ملوس

چرا خطبه خوانی به شکلِ خروس؟

ظریفت  شبانگه به مسقط  پَرَد

پیامی  نهانی به   آنجا     بَرَد

گمانم  خجسته خمود  است   و  سرد

که هر شب خماری  ز وافور و گرد

سرانِ   سپاهت   همه  مال  جوی

بکوبند ضربت به هر خوب روی

بریزند خون  ها   بدون  درنگ

فرستند خویشان به شهرِ فرنگ

به انبارِ موشک    مکُن  افتخار

به وقتی که هستی به فکر فرار

نزن لاف بیجا که خیزش بِمُرد

که این کوهِ آتش نخواهد فِسرد

شنیدی که ملت ز حکمت  چه  گفت؟

رها کن  دو رویی مزن حرفِ مفت

چو از دبش نوشی تو دمنوشِ خویش

ببینی   جزایی   ز   اندازه       بیش