کجا رفتی همایِ وهمِ رهبر؟
چرا غیبت زده در پای منبر؟
هنوزم ساکنی بر بسترِ خاک؟
و یا جُفتک زنی در جَنتِ پاک؟
بده پیغامکی با پیجرِ خویش
که قلب حیدرت دیگر شده ریش
مگو می می خوری با قاسمِ او
و یا هاله شدی بر گِردِ یارو
نباشد این مرامِ اهلِ
ایمان
که ناگه بشکند ارکانِ پیمان
ندارد این جهان مِهری به خوبان
از این رو می دَرم هر شب گریبان
بکن روشن کنون تکلیفِ ما را
که کم کم می کُشد ما را مدارا
خدایا تا ابد رهبر
بماند
مبادا مجتبی خطبه بخواند
سپاهِ قدسیان ساقط مگردان
سپندی بر سرِ آقا بچرخان
سرایم صد سخن در سوگِ اسمال
اگر کتلت شود از لطفِ اقبال
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر