در این شامِ خطر خامُش نمانیم
که ما هم کاوهِ آهنگرانیم
فقیهِ فتنه گر چون بسته چشمان
به گوشش سورهِ یاسین نخوانیم
دلش افسرده و سقش سیاه است
دلا در این سرا چون بی کسانیم
نباشد لشکرش هم جنسِ انسان
که از زخمِ سپه بس خسته جانیم
نشیند تا سحر در جمعِ شیخان
به چاهِ جاهلانِ
جمکرانیم
برآید نخبه ها از مامِ میهن
چرا فرمانبرِ این قحبه گانیم؟
سرایم مخزنِ گاز جهان است
ولی تا نیمه شب دنبالِ نانیم
گهی در چشم ما سروِ چمان بود
کنون در حسرتِ بیدِ خزانیم
چو از نابخردی موشک پَرَاند
ز نو در معرضِ رزمی گرانیم
ز هر وجهِ وجودش فتنه خیزد
دگر باید از او فرصت ستانیم
مبادا خدعه اش بندد زبان ها
نه جمعی بی خرد یا بُز دلانیم
ز بانگِ رعدمان بیتش بلرزد
ز بامش بیرقش پایین کشانیم
به جُرم ِدشمنی با مُلک و ملت
ردای رهبری تا ته درانیم
چو بر نورِ سحر شبنم نشیند
به یادِ آشنا اشکی فشانیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر