نداند کسی سوزِ شب هایِ من
نه مهتاب بینم نه سروِ چمن
گذشتِ زمان کو ندارد شتاب
کُند تا سحرگه دلم را کباب
ز کابوس دیگر ندارم گریز
چه در تخت خوابم چه در زیرِ میز
نه دودم دهد سرخوشی هایِ پیش
نه آرام گیرم ز کشتارِ بیش
چه سخت است ماندن در اعماقِ خاک
نه مداح آید نه یک سینه
چاک
دلم گشت پر خون ز جورِ زمان
که هر کس کِشاند به سویم کمان
چو موشی بدزدد پنیرِ مرا
نماند خوراکی درونِ سرا
دگر خسته ام زین عذابِ الیم
که جز جمعِ موشان ندارم ندیم
چرا گشت وضعم چنین خوار و زار؟
مگر من نبودم به
بختم سوار؟
بترسم که ملت کُند اغتشاش
بگویند مردم به هم شادباش
