آمدی از دخمه بیرون ناگهان
تا برانی لنترانی بر زبان
از کدامین وحشتی پنهان شدی؟
فارغ از اندیشهِ یاران شدی
حاصل دیوانگی چشمت بدید؟
از خروشِ ترکشی خوابت پرید؟
دودِ منقل کی کُند پیری جوان؟
یا فزاید قدرتِ جسم و روان؟
خود بدانی دوره ات آمد بسر
کس نخواهد وارثت گردد پسر
هر دروغی گفته ای در عهد خویش
از تمامِ واعظان بسیار بیش
فکر تازه چون نداری در سرت
یاوه گویی از خدا و آخرت
کاش دانستی رسم و راه زندگی
یا نمی کردی چنین یکدندگی
می گریزی همچنان از آینه
تا نبینی سارقی بر گردنه
هرچه گفتی جملگی مردود بود
زانکه وهمت یکسره عقلت ربود
نیست دیگر فتنه ای در چنبرت
تا کِشانی ناکسان بر منبرت
چون بترسی از قیامی آشکار
یا ز مُردن در میانِ انفجار
جام را بر لب بنه بی ترس و لرز
یا برو در نیمه شب آن سویِ مرز
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر