تو ای شیخی که گشتی شکلِ بافور
چرا پشتک زنی بر رخشِ شاپور؟
چماقِ داعشی دیگر نداری؟
نقابِ خسروان بر رخ گذاری؟
مُرادت جز دغلکاری دگر چیست؟
مگر طوسی ندیم هر شبت نیست؟
فراموشت شده گفتارِ
دیروز؟
که خواندی روضه ها بر ضدِ نوروز
نمی لرزی دگر چون شاخهِ بید؟
اگر گوید کسی از جام و جمشید
چرا خواهی سرودِ مِهرِ ایران؟
چو از جورت شده این خانه ویران
تو کز خانِ مغول بهتر نبودی
به تیغِ بدتری جان ها ربودی
نبستی محفلِ سور و صفا را؟
نکردی در بدر اهلِ وفا را؟
چراغِ معرفت کردی تو خاموش
که ایرانِ کهن گردد فراموش
ز بس گفتی دروغ از دین وِ ایمان
نبینی گِرد خود جز پاچه خواران
چو عمری حرمت ما را شکستی
نگیرد دستِ تو
میهن پرستی
بیا بیرون کنون از سینهِ خاک
که گردد مُلک ما از خودسری پاک
نوشته دختری بر روی ِ دیوار
فروزد آسمان بعد از شبِ تار
