شنیدم کاسبی لعلی گران
سُفت
به جسمِ ناقصی سروِ چمان گفت
بگفتا نکته ها از خط و خالش
که جز ناکس نداند وصفِ حالش
دلا سنگ دلش دارد نشانی
ز کانِ کینه های کهکشانی
ندارد همگنی در دیده بوسی
چو باشد محرمش آن شیخِ طوسی
ز دندانِ گُلی رنگش چه گویم؟
مگر از جویِ خون چیزی نگویم
دو چشم ِ لوزیش مثل عقاب است
به هر کس بنگرد حذفش ثواب است
نیابی مشکلی در شکلِ بینی
گزد انگشتِ خود نقاشِ چینی
نه حرفی می رود در تویِ گوشش
نه گاهی شل شود
تارِ گلویش
بلا بارد ز هر دست درازش
اگر رقصد زنی با مویِ بازش
نمی گویم دگر از موی و از ریش
که این چامه شود از مثنوی بیش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر