برف و باران سبز

ازین برفی که می آید  و  زان باران که می بارد

و این سرما که می توفد به هر دشتی که می لرزد

گل و سبزه  که بر روید  ز هر بذری که جان دارد

سهی سروی دگر خیزد از آن شاخی که بن دارد

که هر پرتو توان دارد و این گردون بقا دارد

نشیند  قطره های ِ پاک ِ شبنم

بر آن لاله که باشد از غمان  خم

بشوید از دلش زنگار ماتم

بگوید از سحر و انجام  ِ این غم

بخواند در چمن هم باغ و بستان

هر آن نغمه که داند کبک و دستان

نباشد  خرده ای بر چشم  ِ مستان

که نرگس واله تر از می پرستان