در حدود چهار سال قبل شبی را در کنار آقای شجریان و گروه
همراهش و از جمله آقای مجید درخشانی بودم, پس از پایان برنامه بزرگداشت ایشان در
دانشکده هنرهای دانشگاه گریفیث واقع در مرکز شهر بریزبین, قدم زنان به رستوران کپ
سالی در پارک ساوت بنک رفتیم. فراموش نمیکنم تعداد تذکرات درگوشی را که شنیدم و آن
اشارات انگشتی را که از هر طرف دیدم که مبادا در کنار ایشان حرف های بودار بزنم چرا
که آقای شجریان در حال بازگشت به ایران بود و آن معرکه ها و بگیر و ببند های پس از
انتخابات همچنان برپا.
دوستان مان بخوبی بیاد دارند در حالیکه اکثریت به جمع
رقصندگان سرخوش یونانی پیوسته بودند, چگونه ایشان بصورتی خودخواسته و کاملا
آگاهانه با صراحت و قاطعیت بر علیه استبداد و ارتجاع مذهبی سخن گفتند, همچنان که
پیشتر در چندین مصاحبه تلویزیونی گفته بودند, تکرار کردند که از چیزی وحشت ندارند
و خون ایشان از مال دیگران رنگین تر نیست
هر چند که دو شب بعد از آن برنامه, من هم از شرکت در کنسرت
هنرمندانه ایشان در سالن کنسرواتوار بریزبین لذت فراوانی بردم, همانگونه که سی و
چند سال قبل از آن در برنامه جشن هنر در حافظیه شیراز لذت برده بودم, اما خاطره آن
شب همچنان شیرین, شاداب و پررنگ مانده است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر