بر خیز

 

 

"سعدی ملامت نشنود"

بر خیز تا   پندی  دهیم  این  پیر   بی آرام  را

یا  برکنیم   از چشم  او  هر  پرده   ابهام   را

هر ساعت  از  نو فاسدی  با  اختلاسی  می پرد

این روضه خوان حیله گر افسون کند هر خام را

 

زین غارت بی انتها  ملت  به  ذلت می رسد

قاضی  اگر  عادل  بود  رسوا کند  بد نام  را

 

ایران ما  ویران شده  از سلطه  این   ابلهان

مجلس اگر ملی شود سنجش  کند هر وام  را

 

از مصلحت گوید سخن آن مُصلح پیمان شکن

شاید ز خود  راضی  کند سر چشمهِ  آلام  را

 

گه می شود شاکی از او، گه می چمد در پای او

اینک  ببین  احوال او، هر دم  خَرد   دشنام  را

 

وجدان و عدل و معرفت یکسر برفت از کوی  ما

هر جا که  واعظ  نعره  زد  عزت  نماند عام  را

 

جایی  که  صوت  قاریان گوش فلک  کر می کند

در  روز نو خنیا گری  شیرین   کند  هر کام  را

 

از  فرهت  فرزانگان   کشور شکوفا  می شود

فرمانروای بی خرد  خود سر کشد  آن  جام را

 

غافل مباش ای هموطن با بانگ خود شوری  فکن

باشد  که  این  رعد رسا  لرزان  کند آن  بام   را

 

گر رخوت  و دلمردگی از کوی ما بیرون  رود

فارغ ز خونخواران کنیم این میهن  خوشنام  را

 

مهران نصیحت نشنود، با سر درین  ره  می دود

همره  تو  کوتاهی  مکن، محکم  بزن هر گام  را