ز نو گفت عظما به شیخانِ خویش
نشاید ز شهوت
تراشید ریش
اگر مویِ صورت شود ناپدید
غم و دردِ عالم بگردد شدید
اگر شخصِ طوسی مُدرِس نبود
خدا کی صدای فقیهان
شنود؟
از این رو بسازم بسی حوزه ها
و اصرار ورزم بر این روضه ها
که رونق بگیرد
بساطِ لواط
چه در پشتِ منبر چه تویِ حیاط
قرائت توانا کند روح و تن
بدین سان بگشتم چو آن پیلتن
پسر گر بگیرد ز قاری گرا
پس از آن نگوید به مُلا چرا
ز بسطِ شریعت شدم رستگار
ببندید چشم و گشایید گوش
که بس یاوه گویم به سبک سروش
اگر من فسُردم تن و جانِ تان
و گر بیش کردم غمِ نانِ تان
اگر رفت رونق زهر کسب و کار
و گر برکشیدم جوانان
به دار
اگر مِهر ورزم به اهلِ لواط
و از دودِ منقل بگیرم نشاط
اگر نفتِ ارزان فروشم به چین
و گر ظلم کردم به ایران زمین
اگر باز کردم
درِ اختلاس
و گر طفلِ مردم ندارد لباس
اگر شیخِ جمعه بگوید دروغ
و گر حبس باشد جزایِ نبوغ
اگر سیم بخشم به
مداحِ خویش
و گر خون بریزم ز هر شاه بیش
اگر برگزدیم رهِ جنگ را
به خنجر دریدم دلِ تنگ را
اگر نیست شهدی به حلقومِ تان
و گر خشک کردم بر و بوم تان
مبادا که امت شود نا امید
که نصرت بیاید ز عُسرت پدید
چنین است رسمِ سرانِ جهان
که گیرند کامی به قدرِ توان
پرستید من را که
فرزانه ام
نه مست و نه خام و نه دیوانه ام
در آخر به پورم دهم رخت را
که آسان نبازم من این تخت را
