دل که تنگ است برو خانه دوست
چرکِ دل را نتوان شُست چو پوست
گوشِ دل بند بر این رهزنِ پیر
بانیِ بیت ز بنیاد دو رو ست
چون ببیند دشمنان بر گِردِ خویش
دشمنش شاید همان اوهامِ اوست
هست عمرش چون شبِ هجران دراز
حُکم هایش خونین تراز خارِ گلو ست
سدِ راهی بر
رهِ عشاق بست
چون نداند صحبتِ دل ها نکو ست
پیرِ می خوار به هر خامی نگفت
دُردِ گلرنگ نه از جام و سبو ست
لیک این را در کناری فاش کرد
جمعِ شیخان مخزنُ راز مگو است
آن یکی اهل لواط است
و زنا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر