رهزنِ ثانی چو بر کرسی نشست
پشتِ مردم از ستم بدتر شکست
هست آیا در دلِ سنگش وفا؟
یا بداند زشتی جور و جفا؟
کی بفهمد مشکلِ قشرِ فقیر؟
یا شناسد حسرتِ نان وپنبر؟
از خموشی ها شود حتی خبر؟
ریزد اشکی تا خورَد سروی تبر؟
همدلی هرگز کُند با مادران؟
مادرِ مهسا، ندا یا که کیان؟
چون فسادِ این نظام از حد گذشت
جور حاکم بدتر از بیگانه گشت
رانت خواری آفتی مرسوم شد
دردِ مردم با دعا درمان نشد
گر چه خواهد مجتبی گردد امام
لیک ترسد از سقوطِ سختِ شام
عاقبت این نفرتِ از ظلم و فساد
می سپارد سُلطهِ رهزن به باد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر