کشاندی دشمنِ خود را به خانه
که افزون تر کنی زجرِ سرانه
خودت پنهان شدی در زیرِ البرز
به دستی انبر و دستی دگر گرز
ز رویِ منقلت خیزد بسی دود
نه آن دودی که از سر میپرد زود
نداری دلهره
از رفتنِ برق
چو بینی چشمکی از دلبرِ شرق
اگر تابد به ما صد پرتوِ
مرگ
و ریزد بر زمین هر شاخه و برگ
گریزی ناگهان تا مقصدی دور
چه باکی گر بَرَد ما را تهِ گور
نگفتی مجتبا آخر کجا رفت؟
و یا ارثش چه شد از بابتِ نفت؟
تو گفتی حملهِ دشمن محال است
تمامِ حرف شان خواب و خیال است
چنان گفتی سخن از قدرتِ خویش
که گویی دشمنت باشد چو هم ریش
بیا بیرون کنون از عمقِ سنگر
بزن بر قلب هر دشمن تو اخگر
اگر هم خشتکت شد پاره پاره
جفا بهرِ خدا عیبی نداره
جزایِ زر زدن آخر همین است
بقا یا رفتنت با روس و چین است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر