چو شب گشت نوبت به منقل رسید
که از شوقِ آن حیدر از غم رهید
زغالِ فروزان چه پر سوز بود
ز وافورِ رهبر روان بود دود
چو موشی بر اندامِ نرمش پرید
ز وحشت برآشفت و جیغی کشید
بپرسید عظما از آن موشِ خُرد
چرا می زنی بر دلم دستبُرد؟
در اطرافِ تختم که جایِ تو نیست
اگر از خودی پس مقامِ تو چیست؟
بخندید موشک بر آن شیخِ پیر
که از ترسِ موشی شده رنگِ شیر
به لکنت فتاد آن خطیبِ پریش
به یادش بیامد گناهانِ خویش
صدایی چو گربه درآورد مَرد
که دشمن گریزد ز صحنِ نبرد
بزد پُشتکی موشکِ دم دراز
تو گویی که رقصد به آوازِ ساز
سپس موش جست و به رویش جهید
عبایِ ولایت ز هر سو جوید
چو بر جهد دشمن ولی چشم دوخت
ز پایانِ تارش دلش سخت سوخت
زغالِ فروزان ز انبر فتاد
دُکانِ کمینگه به آتش کشاند
به سوراخ جست و امان ماند موش
ز عظما بیامد فغان ها
به گوش
ندارد شگفتی شگردِ جهان
که پیری ببازد به موشی جوان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر