مگر ترسد ز سیلِ لعنت و آه؟
چرا دائم گریزد از جماعت؟
مگر خالی شده دخلِ ولایت؟
نمی دانم که آنجا هست
آبی؟
خورد بی دردِ سر نان و کبابی؟
چگونه می شود آن چاه روشن؟
ز تقسیمِ اتم یا شمع و روغن؟
مُجی جان می کند در چاه تدریس؟
و یا کلکل کند
با جن و ابلیس؟
چه آمد بر سرِ آن شیخِ طوسی؟
به تازی دل بَرَد یا لفظِ روسی؟
چه کس بر پا کند
اسبابِ افیون؟
که بی دود و دمی گردد دلش خون
هنوزم مجلس مالِش به راه است؟
سخن از شوکت و شان سپاه است؟
به یادِ قاسمش گردد دلش تنگ؟
ببافد یاوه ها از برکتِ جنگ؟
شود چون مجتبی او هم هراسان؟
چو جمعی رو کُند سویِ خیابان
نداند خیره سر پایانِ کارش
نبیند خشمِ ما با چشمِ تارش
بریزد عاقبت دیوارِ آن چاه
جز آواری نماند از کمینگاه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر