چو دارم توکل به یزدانِ پاک
بخوانم نمازم در اعماقِ خاک
نه نرمی بگریم از این روزگار
که خیری ندیدم ز زندان و دار
سلامی که سردارِ برجسته بود
ز بختِ سیاهم شبی گشت دود
چه گویم من از رفتنِ باقری؟
ز دست که گیرم دگر ساغری؟
ندیدم بخاری من از مجتبا
که ترسد بگیرد ز موشی وبا
خجسته بلرزد همیشه ز درد
دوایی نخواهد بجز کیکِ زرد
خدایا به بانگم کمی گوش ده
گرایِ کمینگه به دشمن مده
بترسم بسختی زسنگر شکن
گناهم ببخشا تو بیخم مَکَن
اگر باز بخشی به من فرصتی
به بخش روانی روم ضربتی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر