عجب وضعِ نزاری دارد عظما
نخوابد تا سحر از خیزشِ ما
ز نیرنگِ کسان او گشته دلتنگ
نپرسد حالِ او
فرزندِ
الدنگ
نه دردش می کند درمان طبیبی
نه یکدم کم شود ترس از رقیبی
چو اسمِ قاسمش آید به یادش
خجسته بشنود فریاد و دادش
از آن شامی که پرپر شد سلامی
نگوید دیگر از واکسن
کلامی
بنالد در نهان
از
دیدهِ تنگ
که داند این چنین شد طالبِ ننگ
بپرسد از خدا با خشمِ
بسیار
چرا در چشم این ملت شده خوار؟
چو باشد مضطرب از بابتِ گور
دهد بر بختِ بد صد فحشِ ناجور
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر