غیبتِ صغیر قاآنی - اظهار شادمانی از ظهور مجدد سردار قدس

 

 

چه خوش گشتم من از دیدارِ رویت

بگو با   ما   کنون   اصلِ   روایت

خوراک و مسکنت از جیبِ کی بود؟

چه کس یعنی بَرَد  از غیبتت   سود؟

گمانم   مجتبی   کرده   دخالت

و یا عظما گرفته نصفِ حالت

ز  هاله  حِکمتی  محشر   بیاموز

و گرنه گُم شوی با مرگِ مرموز

نه با پیجر بزن حرفِ اضافی

نه با رهیر بکُن هرگز تلافی

روال مُلکِ ما  اینک  چنین     است

که تحتِ رهبری بر روی زین است

همین امشب  برو پابوسِ  آقا

بگو وا  داده ای از راهِ  اغوا

نمی گردی    دگر  گِردِ   پرستو

و نانی می خوری از زورِ بازو

بمانی این چنین بر روی قله

نمیری بی سبب در پایِ پله

همین نکته به آن اکبر بگفتم

درونِ گوهرِ معنا     بسفتم

چو پندِ  ناصحان آن  باخه   نشنید

در آن حوضِ نهان رنجِ گران دید

غزلِ خداحافظی - نامه عظما به خجسته خانم

 

 

خُجی جان وقتِ ماندن تنگِ تنگ است

که   بیتم  در  کفِ  اهلِ   فرنگ  است

پشیمانم   که     بودم   مثلِ     ضحاک

گمان بُردم که خونخواری قشنگ است

نبودم   شوهری  هم سانِ  انسان 

کتابِ عمرِ من دیوانِ ننگ است

فسُردم  خاطرت  با دودِ   افیون

غرور و قُله ام  آثارِ بنگ است

نخواندم  در  بَرَت  گاهی       ترانه

نسوجِ قلبِ من از جنسِ سنگ است

نبُردم  با خودم    گاهی  تو را  باغ

به کوی عاشقان پایم چه لنگ است

بر آشفتی   شبی  از    شادیِ    من

ز بس در صحبتم اسمِ  تفنگ است

ندارم خوابِ  خوش  از دستِ زن ها

از این رو حالتم  پیوسته منگ است

خطا کردم که با طوسی  پریدم

علاج بُتکده بیل و کلنگ است

بسوزان    مانده هایِ   صوتی ام   را

چو هر چه گفته ام یکسر جفنگ است

برون    کردم  ز سر سودایِ  وارث

که این دُردانه ام مردی مشنگ است

خُجی  گر باده  داری   چاره ای  کُن

که بانگِ دختران شیپورِ جنگ است

بده  دستم  تو جامِ   شوکران  را

بدست مردمان تیرِ خَدنگ است

چو کردم من تلف هر فرصتی را

چرا در مُردنم جایِ درنگ است؟

"کجایی اسمال؟ " نگرانی در باره سلامتی فرمانده سپاه قدس

 

کجا رفتی همایِ  وهمِ رهبر؟

چرا غیبت زده در پای منبر؟

هنوزم  ساکنی  بر بسترِ  خاک؟

و یا جُفتک زنی در جَنتِ پاک؟

بده  پیغامکی    با  پیجرِ  خویش

که قلب حیدرت دیگر شده ریش

مگو می می خوری با قاسمِ او

و یا هاله   شدی بر گِردِ  یارو

نباشد  این  مرامِ  اهلِ ایمان

که ناگه بشکند ارکانِ پیمان

ندارد  این  جهان مِهری  به  خوبان

از این رو می دَرم هر شب گریبان

بکن روشن کنون تکلیفِ ما را

که کم کم می کُشد ما را مدارا

خدایا  تا  ابد رهبر   بماند

مبادا مجتبی خطبه بخواند

سپاهِ  قدسیان ساقط  مگردان

سپندی بر سرِ آقا   بچرخان

سرایم صد سخن در سوگِ اسمال

اگر کتلت  شود  از لطفِ    اقبال

خطبه خروسی خامنه ای

 

شنیدم  که  گفتی  کلامی   دُرشت

نمایش بدادی سرانگشت و مشت

تو که  دل  سپاری  به  پیکیِ ملوس

چرا خطبه خوانی به شکلِ خروس؟

ظریفت  شبانگه به مسقط  پَرَد

پیامی  نهانی به   آنجا     بَرَد

گمانم  خجسته خمود  است   و  سرد

که هر شب خماری  ز وافور و گرد

سرانِ   سپاهت   همه  مال  جوی

بکوبند ضربت به هر خوب روی

بریزند خون  ها   بدون  درنگ

فرستند خویشان به شهرِ فرنگ

به انبارِ موشک    مکُن  افتخار

به وقتی که هستی به فکر فرار

نزن لاف بیجا که خیزش بِمُرد

که این کوهِ آتش نخواهد فِسرد

شنیدی که ملت ز حکمت  چه  گفت؟

رها کن  دو رویی مزن حرفِ مفت

چو از دبش نوشی تو دمنوشِ خویش

ببینی   جزایی   ز   اندازه       بیش

خاموشی مجتبی

 

چو شمع مجتبی گردید خاموش

شرابِ  معرفت  افتاد از جوش

نمی دانم که علت پیجِری بود؟

و یا بابا از این فتنه بَری بود؟

نمی روید دگر بذری   در این  خاک

نه از وی خوشه ای چینی نه از تاک

نه قُمری نغمه ای خواند نه بلبل

نبینی غنچه ای  بر ساقِ  سنبل

نخندد کودکی  در وقتِ  بازی

که از مادر نبیند مِهر و نازی

گریزد  عاشق  از دیدارِ   دلدار

نگیرد در جهان دیگر کسی یار

ز دستِ مردمان نعمت شود  دور

به هر جا بنگری یکسر شُده گور

خدایا این سکوتی بس گران است

چرا لطفت نصیبِ دیگران است؟

مبادا  حیدرت می رد   به   خِفت

و یا ابن ش چَرَد در خاکِ غُربت

ندارد لنگه ای    در روزِ  خیزش

چه تابی می خورد در شامِ نرمش

همین امشب بساطِ  وقفه برچین

و گرنه می زنم  بر مغزِ  پوتین

 

توهمِ عروج

 

گر بگیرد عقلِ  کس  راهِ   خروج

از توهم می زند حرف از عروج

هر امیدی   بندد او   بر زاده ای

مست گردد بی خُم و بی باده ای

دستِ خود را می کنُد هر شب دراز

تا مگر یارش  رسد با لطف  و  ناز

درس گیرد از گذشتِ  این جهان

آن که دوزد از خِرد گاهی دهان

از کنارِ   منقل   و   یارانِ      غار

سویِ کوهی می رود چون شهسوار

در خیالش می رسد تا  قله ها

با سپاهی جملگی از سفله ها

چون حسامی می درد دل هایِ پاک

نقشِ صد مهسا کِشد بر روی خاک

از هیاهو می کُند هر گوش کر

سر زند از فعلِ او انواعِ   شر

می زند بر مردمان هر دم لگد

پُر کند از باطله     دائم   سبد

غرقه گردد عاقبت در بحرِ وهم

زان که تندی می کُند با اهلِ فهم

چون بنوشد دم به دم خونی زجام

سرنگونش  می کند  طغیانِ  مام

فرق شعار مردم ایران با برخی خارج نشینان