خدایا کجایی حواست کجاست؟
مگر خود نبینی که لنگم هواست؟
چرا کم بیایی به زیرِ زمین؟
مگر ترس داری ز بیتِ کمین؟
تو هرگز ندانی پروستات
چیست
نرنجی ز دردی که خوش ذات نیست
ندانم که دشمن به گوشت چه گفت؟
که محروم گشتم ز هر یار و جفت
چو خوردم فراوان لگدهایِ پاک
نخوانم نمازی در اعماقِ خاک
بسختی بنالم از این روزگار
که خیری ندیدم ز زندان و دار
خجسته همیشه بپیچد ز درد
دوایی نجوید مگر کیکِ زرد
مُجی را ندانم که جایش کجاست
گمانم که نزدِ
جنابِ عطا ست
سلامی که سالار و سردار بود
ز بختِ سیاهم شبی گشت دود
چه گویم من از مُردنِ باقری؟
ز دست که گیرم دگر ساغری؟
شبم نیست دیگر چو شبهایِ پیش
ز هر سو ببینم ز هر مُهره کیش
زبونی ببارد ز رخسارِ من
که دشمن بداند خود اسرارِ من
خدایا به بانگم کنون گوش کن
نصیبم رفیقی به از موش کن
بترسم من از بمبِ سنگر شکن
زبانم گرفته نگویم
سخن
گرایم مبادا به دشمن دهی
که از مُردنم سر کشد فَرَهی
اگر باز بخشی به من مهلتی
به بخشِ روانی روم ضربتی
