صدایِ سروِ آزاده
چگونه کس کند باور،
چنین قولِ دروغین را،
که ناگه گشت خاموش،
صدایِ سروِ آزاده؟
چه می بافد بر آن منبر،
که بادی می بَرَد با خود،
کمان از شانهِ آرش،
لوا از لشکرِ کاوه؟
چه لبخندی زند تاریخ،
بر آن قول و بر این خطبه،
چو از طوفان شود ایران،
رها از دست دیوانه !
دوباره آمدی از دخمه بیرون
که نقشی برکِشی با دشنه و خون
بکوبی با تبر بر سروِ
آزاد
سپس گامی زنی با شاخِ زیتون
چه آزارت دهد در خلوتِ شب؟
که احوالت کُند بدتر ز مجنون
شمارِعمرِ تو هشتاد و چند است
چرا ظلمت شود هر لحظه افزون؟
ز هر بندی رسد نامِ تو بر گوش
که از جورت شده هر دیده گلگون
نمیدانم چرا پندی نگیری؟
از آنچه می کند این چرخِ گردون
نفهمیدی گهی اینِ نکتهِ ناب
به این قومِ کهن هستی تو مدیون
چو دیدم مردمان در سوگِ خسرو
یقین کردم که
آید روزِ میمون
بگوید ملتِ غمدار هر روز:
"نپاید دولتت ای شیخِ ملعون"
چنین گفت حیدر به جمعِ بسیج
مبادا که غافل شوید از هویج
گرفتم بصیرت از این روی زرد
از این رو نیاید دو چشمم به درد
ولاکن شجاعت ز تن رخت بست
گریزم ز میدان چو دنیا
پرست
چو بودم بسیجی ز روزِ نخست
ندارم پسندی بجز پول و پُست
چماقی سپردم به دستِ سپاه
که سیلی ز مردم نیفتد به راه
نخواهم ز شادی ببینم
نشان
و یا هر فسادی که باشد نهان
کتک خورد دشمن ز دستان ما
چو دوشید شیری ز پستانِ ما
ندیدیم چندان خسارتِ ز جنگ
ز کوخی نیاید گزندی به سنگ
چو دادم به دشمن شکستی خفن
ندوزد خجسته برایم
کفن
فرستند مردم مرتب پیام
که آماده باشم برای قیام
چو شرمی ندارم ز سیلابِ خون
ز خیزش نگردم دگر سرنگون
من از ناترازی نگردم تباه
به دست رقیبان بیفتم به چاه
چنانچه شود شیطنت بیش از این
شبانه گریزم از ایران
زمین
اگر در ببندد به رویم زمان
به بمبی بکوبم کران تا کران
شنیدم کاسبی لعلی گران
سُفت
به جسمِ ناقصی سروِ چمان گفت
بگفتا نکته ها از خط و خالش
که جز ناکس نداند وصفِ حالش
دلا سنگ دلش دارد نشانی
ز کانِ کینه های کهکشانی
ندارد همگنی در دیده بوسی
چو باشد محرمش آن شیخِ طوسی
ز دندانِ گُلی رنگش چه گویم؟
مگر از جویِ خون چیزی نگویم
دو چشم ِ لوزیش مثل عقاب است
به هر کس بنگرد حذفش ثواب است
نیابی مشکلی در شکلِ بینی
گزد انگشتِ خود نقاشِ چینی
نه حرفی می رود در تویِ گوشش
نه گاهی شل شود
تارِ گلویش
بلا بارد ز هر دست درازش
اگر رقصد زنی با مویِ بازش
نمی گویم دگر از موی و از ریش
که این چامه شود از مثنوی بیش
نداری فرصتی دیگر فلانی
عمودِ خمیه هایِ جمکرانی
چرا بستی به هر پستی دلت را؟
ندانی فطرتِ دنیایِ فانی؟
اگر پایین کِشی آن پرده از چشم
ببینی کِشته ات از جان
ستانی
و گر خارج کنی هر پنبه از گوش
ز هر سو بشنوی زشتِ
گرانی
شکستی حرمت پیر خردمند
ربودی از جوان شورِ جوانی
به خلوت رفته ای با قاریِ خویش
که بر شطِ خطا قایق برانی؟
حسابت پر شده از نمرهِ صفر
ندارد حاصلی بلبل زبانی
چو در پابان شنیدی سوت داور
مگو دیگر کلامِ لنترانی
به پایِ اجنبی خود را مکن خوار
که رسوایت کُند
ننگِ تبانی
خروشد چون یلی آن دیوِ در بند
آگر بیگانه ای اینجا
کشانی
بیا عابد برون از هالهِ
وهم
ببند آن بقچه ات گر نکته دانی
چو افتی ناتوان بر سینهِ خاک
ز لنگی بر سرِ آن پُل بمانی
تو ای شیخی که گشتی شکلِ بافور
چرا پشتک زنی بر رخشِ شاپور؟
چماقِ داعشی دیگر نداری؟
نقابِ خسروان بر رخ گذاری؟
مُرادت جز دغلکاری دگر چیست؟
مگر طوسی ندیم هر شبت نیست؟
فراموشت شده گفتارِ
دیروز؟
که خواندی روضه ها بر ضدِ نوروز
نمی لرزی دگر چون شاخهِ بید؟
اگر گوید کسی از جام و جمشید
چرا خواهی سرودِ مِهرِ ایران؟
چو از جورت شده این خانه ویران
تو کز خانِ مغول بهتر نبودی
به تیغِ بدتری جان ها ربودی
نبستی محفلِ سور و صفا را؟
نکردی در بدر اهلِ وفا را؟
چراغِ معرفت کردی تو خاموش
که ایرانِ کهن گردد فراموش
ز بس گفتی دروغ از دین وِ ایمان
نبینی گِرد خود جز پاچه خواران
چو عمری حرمت ما را شکستی
نگیرد دستِ تو
میهن پرستی
بیا بیرون کنون از سینهِ خاک
که گردد مُلک ما از خودسری پاک
نوشته دختری بر روی ِ دیوار
فروزد آسمان بعد از شبِ تار
چرا چرخِ جهان با من چنین کرد؟
چو موشی ساکنِ زیرِ زمین کرد
در اینجا نشنوم حمد و ثنایی
چرا کمتر شدم از کدخدایی
از این آشفتگی هستم پریشان
که باشد دشمنم در بین خویشان
نبینم در افق راهِ رهایی
ندارد دردِ من دیگر دوایی
بسی دلخسته ام از هجرِ طوسی
که دارد در خفا خویِ خروسی
نشینم تا سحر با منقل و
دود
مگر خشمم شود با خلسه نابود
نباشم طالبِ جنگیدنی
سخت
که از دستم رود زور و زر و تخت
نه با دشمن نشینم بر سرِ
میز
نه از تندی کُنم یک لحظه پرهیز
دهم هر فرصتِ بهبود بر باد
مبادا خسته ای گردد دمی شاد
نه باکی دارم از مرگِ جوانی
نه رنجم می دهد نرخِ گرانی
بترسم عاقبت گردم چو صدام
ز مرگم انگبین ریزد به هر کام
نبیند روزِ خوش شیخی پس از من
