عظمایِ آویزان

 

چرا چرخِ جهان با من چنین کرد؟

چو موشی ساکنِ زیرِ زمین کرد

در اینجا نشنوم حمد و ثنایی

چرا کمتر شدم از کدخدایی

از این  آشفتگی هستم   پریشان

که باشد دشمنم در بین خویشان

نبینم  در افق  راهِ   رهایی

ندارد دردِ من دیگر دوایی

بسی دلخسته ام از هجرِ طوسی

که دارد در خفا خویِ خروسی

نشینم   تا سحر با  منقل  و دود

مگر خشمم شود با خلسه نابود

نباشم      طالبِ   جنگیدنی   سخت

که از دستم رود زور و زر و تخت

نه  با  دشمن  نشینم بر سرِ   میز

نه از تندی کُنم یک لحظه پرهیز

دهم هر فرصتِ  بهبود بر باد

مبادا خسته ای گردد دمی شاد

نه باکی دارم از مرگِ جوانی

نه رنجم می دهد نرخِ گرانی

بترسم عاقبت  گردم  چو صدام

ز مرگم انگبین ریزد به هر کام

نبیند روزِ خوش شیخی پس از من

که  کردم  دشمنی   با عزتِ   زن 

پروازِ عظما

 

 

شنیدم ز مرغانِ شیرین زبان

که هرگز نبینم ز دشمن زیان

کمین کرده ام در مکانی بعید

درونِ   کلاسی    کنارِ سعید

نشیند  پرستو  سرِ  شانه ام

هُمایی ببوسد لب و چانه ام

گر آزرده  گردم ز اهلِ کتاب

نشاطی بگیرم  ز تریاکِ ناب

 چو دارم تردُد به دنیایِ غیب

غیابم  نباشد  نشانی  ز عیب

به عصری نشستم سرِ پلکان

میانِ  گروهی  ز هم  پالکان

به  ناگاه   آمد   خدا   سویِ      من

سپس خواست گویم به جایش سخن

چو گیرا بگفتم سخن هایِ ناب

به من داد هُدهُد دو جامِ گلاب

گریزم از آن پس من از پلکان

که دیگر نباشم من از طوطیان  

ندارم  هراسی من از  جنگِ پیش

چو مالم بنفشه به هر جایِ خویش

ولاکن  بلرزم  ز  هر اغتشاش

که طوفان بخیزد ز دردِ معاش

ز جغدی که چرخد به دور و برم

گمانم   که  خواند  مرا      اکبرم

به   دنبالِ  یارم  شوم  رهسپار

که از باز و شاهین ندارم قرار

چو فردا رسم من به دشتِ بهشت

ثمرها بچینم  ز هر شخم و ِکشت

 

شب هایِ عظما

 

نداند کسی سوزِ شب هایِ من

نه مهتاب بینم  نه سروِ  چمن

گذشتِ زمان کو ندارد شتاب

کُند تا سحرگه  دلم را  کباب

ز  کابوس  دیگر   ندارم      گریز

چه در تخت خوابم چه در زیرِ میز

نه دودم دهد سرخوشی هایِ پیش

نه  آرام    گیرم  ز  کشتارِ  بیش

چه سخت است ماندن در اعماقِ خاک

نه  مداح   آید   نه  یک  سینه   چاک

دلم گشت  پر خون  ز جورِ زمان

که هر کس کِشاند به سویم کمان

چو موشی بدزدد پنیرِ مرا

نماند خوراکی درونِ سرا

دگر خسته ام  زین عذابِ  الیم

که جز جمعِ موشان ندارم ندیم

چرا گشت وضعم چنین خوار و زار؟

مگر من    نبودم  به  بختم   سوار؟

بترسم که ملت کُند اغتشاش

بگویند مردم به هم شادباش

 

ظهور ناگهانی عظما

 

آمدی از دخمه بیرون ناگهان

تا   برانی  لنترانی  بر  زبان

از کدامین وحشتی پنهان شدی؟

فارغ  از اندیشهِ  یاران  شدی

حاصل   دیوانگی چشمت   بدید؟

از خروشِ ترکشی خوابت پرید؟

دودِ منقل کی کُند پیری جوان؟

یا فزاید  قدرتِ جسم  و روان؟

خود بدانی دوره ات  آمد  بسر

کس نخواهد وارثت گردد پسر

هر دروغی گفته ای در عهد خویش

از   تمامِ   واعظان   بسیار     بیش

فکر تازه چون نداری در سرت

یاوه  گویی  از خدا  و   آخرت

کاش دانستی رسم و راه زندگی

یا نمی کردی  چنین   یکدندگی

می گریزی همچنان  از آینه

تا نبینی  سارقی  بر  گردنه

هرچه  گفتی جملگی مردود  بود

زانکه وهمت یکسره عقلت ربود

نیست دیگر فتنه ای در چنبرت

تا  کِشانی  ناکسان   بر منبرت

چون بترسی از قیامی آشکار

یا  ز  مُردن در میانِ انفجار

جام  را بر لب بنه بی ترس و لرز

یا برو در نیمه شب  آن سویِ مرز

 

عظما و سوراخ های نفوذ

 

هزاران  رَخنه  داری  در   نظامت

ز هر  روزن چکد زهری به کامت

ندانی خود خبر دزدت  کدام است

سپاهی  یا کلاهی  یا  امام   است

اگر برهم  زنی  ترکیبِ دولت

بخندد هر کسی بر این جهالت

ز منقل کی بگیری ذره ای   سود؟

که از هر روزنت بیرون زند دود

همی بینی خسارت ها  ز جاسوس

چو سردارت فتد در دام یک بوس

گهی شکدم شود چون کوله بارت

رُباید  با  فسون   اسرارِ   کارت

به مسکو داده ای  افسارِ خود   را

که تازد چون مغول بر مُلکِ دارا

بسازد  در وطن بیگانه  پهپاد

که بنیانت کَنَد  از بیخ و بنیاد

نباشی  لحظه ای  در  خانه  ایمن

که باشد نقشه اش در دستِ دشمن

مبادا   دل   ببندی  بر  امیران

که از دل دادنت گردی پشیمان

چو هر اُرگانِ تو راه رسوخ است

دوایِ منفذت خاک و کلوخ  است

عظما در ته چاه

 

  

 

 چرا عظما بِخوابد در ته  چاه؟

مگر ترسد ز سیلِ لعنت و آه؟

چرا دائم گریزد  از جماعت؟

مگر خالی شده  دخلِ ولایت؟

نمی دانم   که  آنجا  هست  آبی؟

خورد بی دردِ سر نان و کبابی؟

چگونه می شود آن چاه روشن؟

ز تقسیمِ اتم  یا شمع  و روغن؟

مُجی جان می کند در چاه تدریس؟

و یا  کلکل  کند   با جن  و ابلیس؟

چه  آمد  بر سرِ آن شیخِ طوسی؟

به تازی دل بَرَد یا لفظِ  روسی؟

چه  کس بر پا  کند   اسبابِ  افیون؟

که بی دود و دمی گردد دلش خون

هنوزم مجلس مالِش  به راه  است؟

سخن از شوکت و شان سپاه است؟

به  یادِ قاسمش گردد دلش تنگ؟

ببافد   یاوه ها  از برکتِ جنگ؟

شود چون مجتبی او هم هراسان؟

چو جمعی  رو  کُند سویِ خیابان

نداند خیره سر  پایانِ کارش

نبیند خشمِ ما  با چشمِ تارش

بریزد عاقبت  دیوارِ آن چاه

جز آواری نماند از  کمینگاه 

نبرد عظما با موش

 

چو شب گشت نوبت به منقل رسید

که  از شوقِ آن  حیدر از غم رهید

زغالِ فروزان چه  پر سوز بود

ز وافورِ رهبر روان  بود  دود

چو موشی  بر اندامِ نرمش  پرید

ز وحشت برآشفت و جیغی کشید

بپرسید عظما از آن موشِ خُرد

چرا  می زنی  بر دلم  دستبُرد؟

در اطرافِ تختم که جایِ تو نیست

اگر از خودی  پس مقامِ تو چیست؟

بخندید  موشک  بر آن  شیخِ   پیر

که از ترسِ موشی شده رنگِ شیر

به لکنت فتاد آن خطیبِ پریش

به یادش  بیامد گناهانِ خویش

صدایی چو گربه درآورد   مَرد

که دشمن گریزد ز صحنِ نبرد

بزد  پُشتکی  موشکِ  دم  دراز

تو گویی که رقصد به آوازِ ساز

سپس موش جست و به رویش جهید

عبایِ   ولایت   ز هر  سو     جوید

چو بر جهد دشمن ولی چشم دوخت

ز پایانِ  تارش دلش  سخت سوخت

زغالِ  فروزان  ز انبر فتاد

دُکانِ کمینگه به آتش کشاند

به سوراخ جست و امان ماند موش

ز عظما  بیامد  فغان ها   به  گوش

ندارد  شگفتی    شگردِ   جهان

که پیری ببازد به موشی جوان