عظما و سوراخ های نفوذ

 

هزاران  رَخنه  داری  در   نظامت

ز هر  روزن چکد زهری به کامت

ندانی خود خبر دزدت  کدام است

سپاهی  یا کلاهی  یا  امام   است

اگر برهم  زنی  ترکیبِ دولت

بخندد هر کسی بر این جهالت

ز منقل کی بگیری ذره ای   سود؟

که از هر روزنت بیرون زند دود

همی بینی خسارت ها  ز جاسوس

چو سردارت فتد در دام یک بوس

گهی شکدم شود چون کوله بارت

رُباید  با  فسون   اسرارِ   کارت

به مسکو داده ای  افسارِ خود   را

که تازد چون مغول بر مُلکِ دارا

بسازد  در وطن بیگانه  پهپاد

که بنیانت کَنَد  از بیخ و بنیاد

نباشی  لحظه ای  در  خانه  ایمن

که باشد نقشه اش در دستِ دشمن

مبادا   دل   ببندی  بر  امیران

که از دل دادنت گردی پشیمان

چو هر اُرگانِ تو راه رسوخ است

دوایِ منفذت خاک و کلوخ  است

عظما در ته چاه

 

  

 

 چرا عظما بِخوابد در ته  چاه؟

مگر ترسد ز سیلِ لعنت و آه؟

چرا دائم گریزد  از جماعت؟

مگر خالی شده  دخلِ ولایت؟

نمی دانم   که  آنجا  هست  آبی؟

خورد بی دردِ سر نان و کبابی؟

چگونه می شود آن چاه روشن؟

ز تقسیمِ اتم  یا شمع  و روغن؟

مُجی جان می کند در چاه تدریس؟

و یا  کلکل  کند   با جن  و ابلیس؟

چه  آمد  بر سرِ آن شیخِ طوسی؟

به تازی دل بَرَد یا لفظِ  روسی؟

چه  کس بر پا  کند   اسبابِ  افیون؟

که بی دود و دمی گردد دلش خون

هنوزم مجلس مالِش  به راه  است؟

سخن از شوکت و شان سپاه است؟

به  یادِ قاسمش گردد دلش تنگ؟

ببافد   یاوه ها  از برکتِ جنگ؟

شود چون مجتبی او هم هراسان؟

چو جمعی  رو  کُند سویِ خیابان

نداند خیره سر  پایانِ کارش

نبیند خشمِ ما  با چشمِ تارش

بریزد عاقبت  دیوارِ آن چاه

جز آواری نماند از  کمینگاه 

نبرد عظما با موش

 

چو شب گشت نوبت به منقل رسید

که  از شوقِ آن  حیدر از غم رهید

زغالِ فروزان چه  پر سوز بود

ز وافورِ رهبر روان  بود  دود

چو موشی  بر اندامِ نرمش  پرید

ز وحشت برآشفت و جیغی کشید

بپرسید عظما از آن موشِ خُرد

چرا  می زنی  بر دلم  دستبُرد؟

در اطرافِ تختم که جایِ تو نیست

اگر از خودی  پس مقامِ تو چیست؟

بخندید  موشک  بر آن  شیخِ   پیر

که از ترسِ موشی شده رنگِ شیر

به لکنت فتاد آن خطیبِ پریش

به یادش  بیامد گناهانِ خویش

صدایی چو گربه درآورد   مَرد

که دشمن گریزد ز صحنِ نبرد

بزد  پُشتکی  موشکِ  دم  دراز

تو گویی که رقصد به آوازِ ساز

سپس موش جست و به رویش جهید

عبایِ   ولایت   ز هر  سو     جوید

چو بر جهد دشمن ولی چشم دوخت

ز پایانِ  تارش دلش  سخت سوخت

زغالِ  فروزان  ز انبر فتاد

دُکانِ کمینگه به آتش کشاند

به سوراخ جست و امان ماند موش

ز عظما  بیامد  فغان ها   به  گوش

ندارد  شگفتی    شگردِ   جهان

که پیری ببازد به موشی جوان

 

 

 

 

آخرین هشدار به گاز

 

چرا  گاز  گشته کنون   دشنم؟

بسوزد چو کاهی روان و تنم

مگر گاز دارد  ز دل ها   خبر؟

که کوبد بر این جسم ناقص تبر

ز فتوایِ من او نترسد چرا؟

به قدرِ  پشیزی نگیرد مرا

نشاط و طراوت گریزد ز من

در اطرافِ بیتم بسوزد  چمن

اگر  گاز گردد چو آن اکبرم

دمارم  درآرد  ز پشتِ  سرم

گریزم ز خانه  به حالِ خراب

بمیرم چو یارم در آغوشِ آب

به تندی بگویم به هر خطِ  گاز

که دارم به درمان و دارو نیاز

مبادا که  گازی بترکد  ز   نو

که مرگم بیفتد به سرعت جلو

 

  

مناجات جدید عظما

 

خدایا  کجایی  حواست   کجاست؟

مگر خود نبینی که  لنگم هواست؟

چرا کم  بیایی   به  زیرِ  زمین؟

مگر ترس داری ز بیتِ  کمین؟

تو هرگز   ندانی  پروستات    چیست

نرنجی ز دردی که خوش ذات نیست

ندانم که دشمن به گوشت چه گفت؟

که محروم گشتم ز هر یار و جفت

چو خوردم فراوان لگدهایِ پاک

نخوانم  نمازی  در اعماقِ خاک

بسختی بنالم  از این   روزگار

که خیری ندیدم ز زندان و دار

خجسته همیشه  بپیچد  ز درد

دوایی نجوید مگر کیکِ زرد

مُجی را ندانم که جایش کجاست

گمانم  که   نزدِ جنابِ عطا ست

سلامی که سالار و سردار بود

ز بختِ سیاهم شبی گشت دود

چه  گویم من از مُردنِ  باقری؟

ز دست که گیرم دگر ساغری؟

شبم نیست دیگر چو شبهایِ پیش

ز هر سو ببینم ز هر مُهره کیش

زبونی ببارد  ز  رخسارِ    من

که دشمن بداند خود اسرارِ من

خدایا به بانگم کنون گوش کن

نصیبم رفیقی به از موش کن

بترسم من از بمبِ سنگر شکن

زبانم  گرفته  نگویم      سخن

گرایم  مبادا  به دشمن  دهی

که از مُردنم سر کشد فَرَهی

اگر باز بخشی به من   مهلتی

به بخشِ روانی روم ضربتی

 

  

عظما و توسل به خدا

 

چو دارم توکل  به یزدانِ پاک

بخوانم نمازم در اعماقِ خاک

نه نرمی بگریم از این روزگار

که خیری ندیدم ز زندان و  دار

سلامی که سردارِ برجسته بود

ز بختِ سیاهم شبی گشت دود

چه گویم  من از رفتنِ  باقری؟

ز دست که گیرم دگر ساغری؟

ندیدم  بخاری  من  از  مجتبا

که ترسد بگیرد ز موشی وبا

خجسته  بلرزد همیشه  ز درد

دوایی نخواهد بجز کیکِ زرد

خدایا به بانگم کمی گوش ده

گرایِ کمینگه به  دشمن مده

بترسم بسختی زسنگر شکن

گناهم ببخشا تو  بیخم  مَکَن

اگر باز  بخشی  به من فرصتی

به بخش روانی   روم  ضربتی

 

عظما در عالمِ غیب

 

 

چو دارم تردُد  به دنیایِ غیب

تو در ما نبینی نشانی ز عیب

ز پولاد  باشد دل و دیده ام

که در پایِ منقل بیاسوده ام

به روزی نشستم سرِ پلکان

میان شماری ز بی مایگان

به  ناگاه   آمد   خدا   سویِ      من

ز من خواست گویم به جایش سخن

چو گیرا بگفتم سخن ها به  ناس

روان گشت اشکم به رویِ لباس

گریزم  از آن  پس من از  نردبان

که هر کس نخندد به من در جهان

ندارم  هراسی من از  جنگِ پیش

چو مالم بنفشه به هر جایِ خویش

کمینگاهِ من مدخلِ  کبریا است

نمیرد فقیهی که اهلِ ریا است

به دنبالِ  اکبر   شوم      رهسپار

که چون او ندیدم در این روزگار

چو فردا رسم من به باغِ  بهشت

همی مُزد گیرم ز کردارِ زشت