رباعیات ولایی عظما

 

خدا گوید به من روزی دو نوبت:

"ندارد   ارزشی  آرایِ     ملت"

اگر گویی  که  این  باشد  توهم

نشانت  می دهم  چوبِ  ولایت

 

نسازم از جنون هرگز فسانه

نگیرم  جانِ  مردم  بی بهانه

گرفتارِ    توهم  هم      نباشم

فقط چیزی کِشد در سر زبانه

 

بساطِ بیت من از بُن خراب است

امیدِ توسعه  یکسر  سراب  است

خروشد دختری با مویِ افشان

زمانِ رفتن و جامِ شراب است

 

بیا   اکبر که  محتاجِ   تو هستم

به چشمِ مردمان یک شیخِ پستم

نمانده گِردِ من جز کاسه لیسان

بده  آن جامِ زهرآگین به دستم

 

چرا  گشتم   اسیرِ      نامُردای؟

چرا حرفم شده چون چیزِ بادی؟

چرا ملت  بگوید با   شجاعت: ؟

"دگر بس کن، مخور چیزِ زیادی"

 

نبینم  مشکلی در  جنسِ مجلس

که باشد مِیتی فارغ ز هر حس

اطاعت می کند  فرمانِ   ما   را

که چشمِ خفتگان باشد چو نرگس

 

مکُن  دیگر گِله  از   خُبرگانم

که اینها را بجز آنتیک نخوانم

اگر رندی پَرد در بین پیران

نماند رهبری   در   خاندانم

 

هزاران فعلِ بد خیزد  ز ورزش

مگر طوسی شود مسئولِ نرمش

نهاده عمرِ خود در راه تعلیم

گرفته  دکترا   در فنِ  مالش

 

به جانِ مجتبی من  بی  گناهم

نباشد فتنه ای در اشک و آهم

چو فردا  پرکشم من سویِ  جانان

به غیر از حوریان چیزی نخواهم

 

 

 

رباعیات عاشقانه عظما

 

چگونه  سر کُنم  با   این  مصیبت؟

که ظالم ضربه شد بی وقت ونوبت

اگر این سان بگردد چرخِ گردون

بزودی سرکِشم  من جامِ   شربت

 

تو که بودی همیشه در برِ ما

چرا رفتی  به سبکِ اکبرِ ما؟

دلم خواهد که برگردی دوباره

شوی گردن زن  و فرمانبرِ ما

 

کجا رفتی ز بیتم چون پرستو؟

چرا گشتی به پیری ماجراجو؟

اگر  بینم  ترا  در بیتِ   دیگر

بکوبم بر سرت با چوبِ جارو

 

کنارم  بوده ای  از دورهِ  شصت

ز تیغت می شدم همیشه سرمست

چرا رفتی در این دورانِ خواری؟

که در سوگت شوم پیری تهی دست

 

 

رییسی رفتی  و گریم   همه   وقت

همه شادند و من نالان از این بخت

از آن روزی که کُشتی مردمان را

نشسته در دلم مِهرت بسی  سخت

 

ز کابوسی پریدم من دوباره

ترا دیدم به شکلِ پاره  پاره

بیان کردی برایم حالِ خود را

ولاکن  کُتلتت  بویی    نداره

 

چو  بر کشتارِ تو دائم     بنازم

به نامت من بسی زندان بسازم

نگیرد کینِ من یک لحظه  آرام

از این رو بر صفِ مردم بتازم

 

 

تو بودی قاتلی بی مثل و مانند

هزاران کشته ای در داخلِ بند

اگر گشتی کنون همبسترِ  گِل

ندارد علتی  جز  مهرِ  فرزند

 

چرا هرکس شُمارد عمرِ ما را؟

نتابم من دگر چون  و چرا  را

بمانم  تا   ابد  بر بامِ  کیهان

که بازی می کنم نقشِِ خدا را

 

گر بخت قرین باشد ساقط نشود ِبل

بالش نشود دود، چرخش نشود وِل

شادی نکند کس،   بویی   ندهد هِل

بابا  نزند  ساز ،   مادر نکِشد  کِل

 

دو بیتی های شش کلاسه

  

 

تو بودی بهترین یارم رییسی

ندیدم مثل تو من کاسه لیسی

نبودت بهره ای از عقل و دانش

ولی اعجوبه ای از نوعِ روسی

 

کجا رفتی ز بیتم چون پرستو ؟

چرا گشتی به پیری ماجراجو؟

اگر بینم ترا یک بار دیگر

بکوبم بر سرت با چوب جارو

 

ز کابوسی  پریدم  من   دوباره

ترا دیدم به رختی زشت و پاره

بیان کردی برایم حالِ خود را

گمانم   مردنت زاری   نداره

ز کشتارت به هر جمعی بنازم 

به یادت  دخمه و زندان بسازم

نگیرد تیغِ من یک لحظه  آرام

که در نامردمی من یکه   تازم

تو که بودی ز دل فرمانبرِ ما

چرا گشتی جدا    از منبرِ ما

اگر بودی  به دنبالِ شهادت

چرا رفتی به سانِ  اکبرِ ما؟

 

تو بودی قاتلی بی مثل و مانند

هزاران کشته ای در داخلِ بند

اگر کردم  ترا همبسترِ  خاک

ندارد علتی  جز مِهرِ  فرزند

گر بخت قرین باشد ساقط نشود ِبل

بالش نشود دود، چرخش نشود وِل

شادی نکند کس، نُقلی نشود پخش

بابا نزند ساز ،   مادر نکِشد کِل  

ظالم نبرد راه به منزل

 

خوش گفت که ظالم  نبرد راه به منزل

ای خودسرِ خونریز  بیاموز  زِ فاضل

این فخر ندارد که کُشی پیر و جوان را

بر دار ندیدی تو مگر  سرکشِ    بابِل؟

بیداد  کَنَد   ریشهِ  هر  گلبنِ  امید

افسوس که در بند کنی داورِ عادل

از عقل  نباشد  همه شب   مدح  شنیدن

بر گو که از آن محفلِ آلوده چه حاصل؟

شرم است که طوسی دهدت لذتِ بسیار

آن جا چه رود بین دو تن  واعظِ جاهل؟

مُردند  حریصان  و نبردند  به     همراه

آن حرص که هر لحظه کند عقل تو زائل

چون هست ترا رخوتِ  بافور کشیدن

باید که ز ناباب  هم اینک  بِکَنی  دل

حافظ  چو دهد  پند  تو بیجا   مشمارش

دیوان نشود چون هوسی یک شبه کامل

گر خواجه نروبد طمع از دیدهِ تنگت

شاید  که  پذیری  همان پند  ز   بیدل

برخیز و بر اعمالِ بدت  نیک نظر کن

شک نیست که خیزش شکند قدرتِ قاتل

 

 

 

 

 

 

 

خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل

 

عزایِ عظیمِ عظما

 

رییسی رفت  و رویایش فنا شد

حدیثش  قصهِ  شیخ  و شنا  شد

چو از کردارِ ما هر مدرکی داشت

خودش  را رهبرِ  آیندهِ     پنداشت

ز نادانی  مقام و جانِ خود  باخت

که در راه خطا  بیهوده می تاخت

کنون گویم  قضا جانش ربوده

که حذفِ واعظان کارم  نبوده

بشویم دستِ   خصمانم  زهر انگ

که هر انگی شود خود مایهِ   ننگ

فشانم اشکِ تمساحی ز چشمان

کُنم  لبخندِ خود از  دیده  پنهان

به ترفندی از این بازی گریزم

سپندی بر سرِ پورم      بریزم

بخوانم روضه ای از مرو و آهو

فضا را پُر  کنم با   صد   هیاهو

کشانم  پایِ  طوسی  هم   به  میدان

که خوانَد سوره ای در سوگِ یاران

چو یارم  می رود در بسترِ گور

نتابم  ترکشی از شادی  و شور

اگر جایی    ببینم   رویِ  خندان

فرستم سرخوشان در کنجِ زندان

ندارم بیش از این تابِ  مُدارا

نباشد  طاقتم  از سنگِ  خارا

بگیرم انتقامی سخت و سوزان

که از خاطر رود کشتارِ   آبان

  

چای خانه عظما

 

چای خانه عظما

بنوشید   دزدان   ز   دمنوشِ     ما

که دبش است و نوشین به کام شما

بریزم ز خونِ جوانان در آن

مگر تن بگردد دوباره جوان

نباشید غمگین ز غم هایِ    ناس

نه  از خشمِ سرکش اسیرِ هراس

ز  سرکوب  بهتر دو  چشمم   ندید

خمینی همین سان به شیطان رسید

چو آرام گیرد تن وجانِ تان

رسد  نوبتِ  گفتنِ   داستان  

نخوانم    فسانه  ز   گُردانِ    پاک

که مهری ندارم به این آب و خاک

نه از کاوه گویم نه از پورِ زال

که  یادم  نیفتد  به وقتِ   جدال

ز رنجم بگویم کنون با شما

ز دردی که دیگر ندارد دوا

چرا جنس ما را خریدار نیست؟

 دلیل تنفر از این چای  چیست؟

زمانی که نالم ز وضعِ  لباس

چرا بحثِ ملت  شده اختلاس؟

دگر خسته ام از نبردِ حجاب

نگردد  دعایم چرا مستجاب؟

اگر بسته   گردد درِ این  دکان

 چه ماند ز چرخِ چپاول نشان؟

 

 

  

حدیثِ ترسِ عظما - به بهانه صدوراحکام سنگین برای محمد رسول اف

 

 

بندید  دستانِ  این  فیلم ساز

که  دیگرنسازد بدونِ جواز

ندارم   شبی  من ز دستش  قرار

ز وحشت نخوانم چو انسان نماز

نبندم  دلم  را  به  اهلِ      هنر

بچرخم چو سلطان به گِردِ ایاز

نگویم که بوسد سر و دستِ من

که خواری  نیاید ز گردن فراز

بریزم به پایش وجوهاتِ  نقد

اگر او نپوید  رهِ   فتنه    باز

به   رویش    گشایم   در   اختلاس   

چه از باغِ ازگل، چه از ارز و گاز

به هر جای دنیا که خواهد رود

ز بیتم    بگیرد    پرستویِ  ناز

به عرشش رسانم به شب های مدح

که  دارم  زبانی   بغایت       دراز

چرا خود  نسازد برایم درام؟

مگر او ندارد به رانتی نیاز؟

خدایا  به خِفت  رهایم    مکن

که جانم بسوزد تبی جان گداز

به  خویشان  ندارم   دگر  اعتماد

که هر یک فروشد به بیگانه راز

چو تر کرد اشکم رخ و ریش را

سه موشک فرستم به سمتِ  پیاز

اگر من نبینم  ز  تو  حرکتی

به مسکو گریزم ز راهِ هراز