خدا گوید به من روزی دو نوبت:
"ندارد ارزشی آرایِ
ملت"
اگر گویی که این باشد توهم
نشانت می دهم چوبِ ولایت
نسازم از جنون هرگز فسانه
نگیرم جانِ مردم بی
بهانه
گرفتارِ توهم هم
نباشم
فقط چیزی کِشد در سر زبانه
بساطِ بیت من از بُن خراب است
امیدِ توسعه یکسر سراب است
خروشد دختری با مویِ افشان
زمانِ رفتن و جامِ شراب است
بیا اکبر که محتاجِ تو هستم
به چشمِ مردمان یک شیخِ پستم
نمانده گِردِ من جز کاسه لیسان
بده آن جامِ زهرآگین به
دستم
چرا گشتم اسیرِ نامُردای؟
چرا حرفم شده چون چیزِ بادی؟
چرا ملت بگوید با شجاعت:
؟
"دگر بس کن، مخور چیزِ زیادی"
نبینم مشکلی در جنسِ مجلس
که باشد مِیتی فارغ ز هر حس
اطاعت می کند فرمانِ ما را
که چشمِ خفتگان باشد چو نرگس
مکُن دیگر گِله از خُبرگانم
که اینها را بجز آنتیک نخوانم
اگر رندی پَرد در بین پیران
نماند رهبری در خاندانم
هزاران فعلِ بد خیزد ز ورزش
مگر طوسی شود مسئولِ نرمش
نهاده عمرِ خود در راه تعلیم
گرفته دکترا در فنِ مالش
به جانِ مجتبی من بی گناهم
نباشد فتنه ای در اشک و آهم
چو فردا پرکشم من سویِ جانان
به غیر از حوریان چیزی نخواهم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر