زندگانیِ عظما - غزلی طنزگونه

 

هرگز  سزا  نباشد  در  بیت  زندگانی

شب ها کنارِ منقل فارغ از این گرانی

دور از  حضور دشمن بر بالشی لمیدن

در بین رانت خواران با ژستِ پهلوانی

با جمله های تازی ضایع کنُی سخن را

تا بعد  از آن  بگویی  الفاظِ   لنترانی

املاکِ مردمان را اموال خود شماری

هر  غاصبی  بگیرد  ترفیعِ   ناگهانی

از مشکلاتِ مردم دستان خویش شویی

بر این  و آن بتازی    با حالتی  روانی

انسان بی ریا را از پیشِ خود برانی

از خفتنِ رفیقی رقصی  ز شادمانی

هر روز یاوه گویی در بینِ بت پرستان

گاهی به ذکر کذبی  گاهی  لگد  پرانی

استادِ کار کشته   محتاجِ  نان  نمایی

بخشی به اهل حوزه القابِ آن چنانی

پاهایِ مجتبی را بر نردبان گذاری

تا از پدر بگیرد   تزویرِ   آسمانی

حافظ چه نیک گفته احوالِ واعظان را

در خلوتی بخسبند   در جفتِ نوجوانی

شادم که گشت سعدی استادِ دلپسندم

بهتر از او کِه گوید از آتشِ  نهانی؟

 

آزاده بپا خیز - در سوگ آتش بندرعباس

 

 

آزاده  بپاخیر که  گرید  وطنِ  ما

خودکامه بخندد چو سوزد بدنِ ما

این پیر نتابد که ببیند طربِ سرو

با اشک ببینیم که خشکد چمنِ ما

آشفته شود گر که  شکوفد هنرِ زن

صد قصه بسازد که بکوبد سَمَن ما

وعاظ نخواهند که افسرده شود شاد

دشمن   بشمارند  تمامِ    سننِ    ما

قاضی ندهد حُکم  مگر با نظرِ بیت

از خشم زند نعره کشان بر دهنِ ما

کُشتند   بسی   اهلِ    خرد   با  تَبَرِ    دین

دیری است که خون موج زند در سخنِ ما

دارد خبر از مرگِ    جوان در گذرِ شب

هرچوب که  شُد دار به  دشت و دمنِ ما

هم خانه مده فرصتِ کُشتار به خونریز

تا  دودهِ   بدخیم   نگردد      کفنِ   ما

  

شیخِ سُرخ

 

شیخِ سرخی خمانده ام  که مپرس

شعر طنزی سروده ام که مپرس

از تماشایِ هر تظاهرِ ظلم  

آهِ سردی کشیده ام که مپرس

آن چنان از خدنگ سختِ سخنش

می رسد غم به دیده ام که مپرس

رفته ام در میانِ مردمِ  شهر

شاهدانی گزیده ام که مپرس

چون سپه در میانِ سفرهِ ناس

سطلِ نفتی نهاده ام که  مپرس

دوش از سالکانِ سال خورده

داستانی  شنیده ام که مپرس

 حافظا  از فشار فقر  و   جفا

به قیامی رسیده ام که مپرس

 

بدتر از اهریمن - غزلی برای سوگواران بندرعباس

 

چه آتش ها که بر دل ها زنی تو

چرا  بر جان ما چون ناخنی  تو؟

عطش هایت چرا پایان   ندارد؟

مگر از کینه ها صد خرمنی تو؟

نباشد  بهتر از مشعل  به شب ها

چرا چون شبروان  ناروشنی تو؟

نسوجِ چشمِ ما  مثلِ حریر است

چرا بر پرنیان چون سوزنی تو؟

به آرامی رَوَد آدم  به  کوچه

چرا گردنکِشِ هر برزنی تو؟

چرا سوزد ز نیشت پشتِ مردم؟

مگر با کژدُمان هم روزنی تو؟

چه آمد بر سرِ سروانِ بستان؟

چرا ویرانگر هر گلشنی تو؟

چرا خونابه ای   ریزد ز چنگت؟

مگر چون روبهان خون دامنی تو؟

چو دیدم دوده هایِ بندرعباس

بگفتم   بدتر از  اهریمنی  تو

نخواهد کس ببیند رویِ  شومت

ز بس با مردمان چون دشمنی تو

 

 

 

 

بر این پیر بشوریم

 

بیایید   بیایید   بر این   پیر       بشوریم

که  در آتشِ شیخان ز ازل زنده بگوریم

نه  آرام    بگیریم  از  این    دلهرهِ   جنگ

نه در خواب دمی منگ ز انگور و بخوریم

نبینیم    در اکناف   نشانی  ز  فراغت

که با امرِ امامان همه جا ناظرِ زوریم

به جز دار نکارند درین دشت گهربار

و با  فخر بگریند که ما اهلِ ظهوریم

 بسی درس گرفتیم از این تجربهِ تلخ

کنون نیک بدانیم مُصمم  به عبوریم

چو خاموش کند شیخ لبِ شمعِ خرد را

چراغی بفروزیم که   جویندهِ   نوریم

 بخیزیم  بخیزیم   که  هنگامِ  قیام  است

بسازیم وطن را که پُر از قدرت و شوریم      

پس از فتح به هر خوار صدرات نسپاریم

که بیجا ننگارند   که مُشتی کر و  کوریم

بخوانیم سرودی و بکوبیم به دف ها

مگر باز نگویند که ما منکرِ سوریم