عظما در ته چاه

 

  

 

 چرا عظما بِخوابد در ته  چاه؟

مگر ترسد ز سیلِ لعنت و آه؟

چرا دائم گریزد  از جماعت؟

مگر خالی شده  دخلِ ولایت؟

نمی دانم   که  آنجا  هست  آبی؟

خورد بی دردِ سر نان و کبابی؟

چگونه می شود آن چاه روشن؟

ز تقسیمِ اتم  یا شمع  و روغن؟

مُجی جان می کند در چاه تدریس؟

و یا  کلکل  کند   با جن  و ابلیس؟

چه  آمد  بر سرِ آن شیخِ طوسی؟

به تازی دل بَرَد یا لفظِ  روسی؟

چه  کس بر پا  کند   اسبابِ  افیون؟

که بی دود و دمی گردد دلش خون

هنوزم مجلس مالِش  به راه  است؟

سخن از شوکت و شان سپاه است؟

به  یادِ قاسمش گردد دلش تنگ؟

ببافد   یاوه ها  از برکتِ جنگ؟

شود چون مجتبی او هم هراسان؟

چو جمعی  رو  کُند سویِ خیابان

نداند خیره سر  پایانِ کارش

نبیند خشمِ ما  با چشمِ تارش

بریزد عاقبت  دیوارِ آن چاه

جز آواری نماند از  کمینگاه 

نبرد عظما با موش

 

چو شب گشت نوبت به منقل رسید

که  از شوقِ آن  حیدر از غم رهید

زغالِ فروزان چه  پر سوز بود

ز وافورِ رهبر روان  بود  دود

چو موشی  بر اندامِ نرمش  پرید

ز وحشت برآشفت و جیغی کشید

بپرسید عظما از آن موشِ خُرد

چرا  می زنی  بر دلم  دستبُرد؟

در اطرافِ تختم که جایِ تو نیست

اگر از خودی  پس مقامِ تو چیست؟

بخندید  موشک  بر آن  شیخِ   پیر

که از ترسِ موشی شده رنگِ شیر

به لکنت فتاد آن خطیبِ پریش

به یادش  بیامد گناهانِ خویش

صدایی چو گربه درآورد   مَرد

که دشمن گریزد ز صحنِ نبرد

بزد  پُشتکی  موشکِ  دم  دراز

تو گویی که رقصد به آوازِ ساز

سپس موش جست و به رویش جهید

عبایِ   ولایت   ز هر  سو     جوید

چو بر جهد دشمن ولی چشم دوخت

ز پایانِ  تارش دلش  سخت سوخت

زغالِ  فروزان  ز انبر فتاد

دُکانِ کمینگه به آتش کشاند

به سوراخ جست و امان ماند موش

ز عظما  بیامد  فغان ها   به  گوش

ندارد  شگفتی    شگردِ   جهان

که پیری ببازد به موشی جوان

 

 

 

 

آخرین هشدار به گاز

 

چرا  گاز  گشته کنون   دشنم؟

بسوزد چو کاهی روان و تنم

مگر گاز دارد  ز دل ها   خبر؟

که کوبد بر این جسم ناقص تبر

ز فتوایِ من او نترسد چرا؟

به قدرِ  پشیزی نگیرد مرا

نشاط و طراوت گریزد ز من

در اطرافِ بیتم بسوزد  چمن

اگر  گاز گردد چو آن اکبرم

دمارم  درآرد  ز پشتِ  سرم

گریزم ز خانه  به حالِ خراب

بمیرم چو یارم در آغوشِ آب

به تندی بگویم به هر خطِ  گاز

که دارم به درمان و دارو نیاز

مبادا که  گازی بترکد  ز   نو

که مرگم بیفتد به سرعت جلو

 

  

مناجات جدید عظما

 

خدایا  کجایی  حواست   کجاست؟

مگر خود نبینی که  لنگم هواست؟

چرا کم  بیایی   به  زیرِ  زمین؟

مگر ترس داری ز بیتِ  کمین؟

تو هرگز   ندانی  پروستات    چیست

نرنجی ز دردی که خوش ذات نیست

ندانم که دشمن به گوشت چه گفت؟

که محروم گشتم ز هر یار و جفت

چو خوردم فراوان لگدهایِ پاک

نخوانم  نمازی  در اعماقِ خاک

بسختی بنالم  از این   روزگار

که خیری ندیدم ز زندان و دار

خجسته همیشه  بپیچد  ز درد

دوایی نجوید مگر کیکِ زرد

مُجی را ندانم که جایش کجاست

گمانم  که   نزدِ جنابِ عطا ست

سلامی که سالار و سردار بود

ز بختِ سیاهم شبی گشت دود

چه  گویم من از مُردنِ  باقری؟

ز دست که گیرم دگر ساغری؟

شبم نیست دیگر چو شبهایِ پیش

ز هر سو ببینم ز هر مُهره کیش

زبونی ببارد  ز  رخسارِ    من

که دشمن بداند خود اسرارِ من

خدایا به بانگم کنون گوش کن

نصیبم رفیقی به از موش کن

بترسم من از بمبِ سنگر شکن

زبانم  گرفته  نگویم      سخن

گرایم  مبادا  به دشمن  دهی

که از مُردنم سر کشد فَرَهی

اگر باز بخشی به من   مهلتی

به بخشِ روانی روم ضربتی

 

  

عظما و توسل به خدا

 

چو دارم توکل  به یزدانِ پاک

بخوانم نمازم در اعماقِ خاک

نه نرمی بگریم از این روزگار

که خیری ندیدم ز زندان و  دار

سلامی که سردارِ برجسته بود

ز بختِ سیاهم شبی گشت دود

چه گویم  من از رفتنِ  باقری؟

ز دست که گیرم دگر ساغری؟

ندیدم  بخاری  من  از  مجتبا

که ترسد بگیرد ز موشی وبا

خجسته  بلرزد همیشه  ز درد

دوایی نخواهد بجز کیکِ زرد

خدایا به بانگم کمی گوش ده

گرایِ کمینگه به  دشمن مده

بترسم بسختی زسنگر شکن

گناهم ببخشا تو  بیخم  مَکَن

اگر باز  بخشی  به من فرصتی

به بخش روانی   روم  ضربتی

 

عظما در عالمِ غیب

 

 

چو دارم تردُد  به دنیایِ غیب

تو در ما نبینی نشانی ز عیب

ز پولاد  باشد دل و دیده ام

که در پایِ منقل بیاسوده ام

به روزی نشستم سرِ پلکان

میان شماری ز بی مایگان

به  ناگاه   آمد   خدا   سویِ      من

ز من خواست گویم به جایش سخن

چو گیرا بگفتم سخن ها به  ناس

روان گشت اشکم به رویِ لباس

گریزم  از آن  پس من از  نردبان

که هر کس نخندد به من در جهان

ندارم  هراسی من از  جنگِ پیش

چو مالم بنفشه به هر جایِ خویش

کمینگاهِ من مدخلِ  کبریا است

نمیرد فقیهی که اهلِ ریا است

به دنبالِ  اکبر   شوم      رهسپار

که چون او ندیدم در این روزگار

چو فردا رسم من به باغِ  بهشت

همی مُزد گیرم ز کردارِ زشت

 

 

جامِ آخر

 

آمدی از دخمه بیرون ناگهان

تا  بگیری کامِ آخر از جهان

حاصل   دیوانگی چشمت   بدید؟

از خروشِ ترکشی خوابت پرید؟

خود بدانی دوره ات آمد  بسر

کس نخواهد از رُخت بیند اثر

می گریزی بی سبب از آینه

رنگِ لبهایت بگوید هر کنه

از کدامین وحشتی پنهان شدی؟

ایمن از هر آتشِ سوزان شدی

آنچه   گفتی جملگی مردود  بود

زانکه وهمی قدرتِ عقلت ربود

نیست دیگر فتنه ای در چنبرت

تا  کِشانی  ناکسان   بر منبرت

چون بترسی از قیامی آشکار

یا  ز  مُردن در میانِ انفجار

جام را بر لب بنه بی ترس و لرز

یا برو  نیمه  شبی  آن سویِ مرز

 

عظمای میهن پرست

 

مخوان ای خدعه گر خود را وطن دوست

که رسوا می شوی   در زیرِ  هر  پوست

نخواهم  بشنوم  من نامِ ایران

اگر آید برون از نایِ شیطان

تو که مِهری به میهن در دلت نیست

مُرادت جز دغل کاری دگر  چیست؟

نباشی  بیگمان  کمتر  ز ابلیس

سپاهی میزند زین رو ترا لیس

فراموشت شده هر آنچه   گفتی؟

از این مُلک کهن هرگز نگفتی

همیشه  بر لبت  شهر عرب  بود

به جای اصفهان شام و حلب بود

ربودی چون مغول اموالِ خانه

کنون سرقت کنی شعر و ترانه؟

نشاندی  نام خود هم سنگِ چنگیز

نکردی لحظه ای از حمله پرهیز

ببینی عاقبت  پایان  خود  را

که مانده مامِ ما از عهدِ دارا

عظما در کمینگاه

 

شنیدم  خفته ای  در  یک   کمینگاه

ز ترس از آتشی جانسوز و جانکاه

اگر از جبهه ای  رهبر   گریزد

چرا سرجوخه ای تا جان ستیزد؟

بسازی  واژه ها بهرِ دلِ خویش

ولی خندد به تو دارا و درویش

رها کردی  ستاد  و بیت خود را

که در کنجی کنی صغرا و کبرا

خجالت در سرت جایی ندارد

همی از چشمِ  تو آتش  ببارد

خبر داری تبه کردی تو این خاک؟

نبینی  گردِ  خود   یک   آدمِ پاک

سیه پوش آمدی در مجلسی دوش

مگر ظلمت شود یکسر فراموش

کشاندی جمعِ خونخواران به گاهت

نشاندی   کودکان چون سر پناهت

بزودی بشکفد گُل هایِ عصیان

بخیزد کاوه ای هر جای  ایران

بپرسد داوری از کرده هایت

نیابی  شاهدی از برده هایت

چو هر دم می کنی سروی تو از بیخ

چگونه  می دهی   پاسخ   به تاریخ؟

مشو چون بزدلان پنهان ز انظار

که از عزلت شود صلحی پدیدار