حجابِ سیاه

 

حجابت همچو  پندارت سیاه  است

که در کیشت نکو بودن  گناه است

 

فشاندی گردِ ماتم  بر سرِ خاک

چروکِ چهرهِ میهن  گواه است

 

تو کز چاهِ   زنخدان     می گریزی

چه می دانی چرا بیژن به چاه است

 

بسیجت می دَرَد هر رشتهِ  مهر

سپاهت دشمنِ  برقِ  نگاه  است

 

لواط و هرزگی اینک خطا نیست

بساطِ عشرتِ طوسی براه   است

 

ز رنجِ   مردمان  هرگز  نرنجی

که اهلِ  بیتِ تو غرقِ رفاه  است

 

نباشی  لحظه ای راضی   ز عالم  

چو چشمِ تنگِ تو  دنبالِ جاه است

 

ز طوفانی  که   از بادت   بپا   شد

ثباتِ تختِ تو  چون برگِ کاه است

 

بفهمد  با  خِرد  از   گردشِ چرخ    

که شب آمد بسر وقت پگاه  است

 

"فضای مجازی" به بهانه عصبانیت خامنه ای از فضای مجازی

 

 

ندارم رضایت از این نوع بازی

که حالم   بگیرد فضایِ  مجازی

 

چو ملت   ندارد  شعورِ قضاوت

ببندم  دهانی  که  تازد به دولت

 

چرا هر کسی ضد ما می نویسد؟

بنازم به شیخی  که  ما  را بلیسد

 

گُمارم نگهبان به هر  کوی   و برزن

چو ترسم ز رخسار وعصیان هر زن

 

به کُندی شود صبح شب هایِ سختم

فروغی نتابد   به  تاریکِ      بختم

 

در اطرافِ   بیتم   تهمتن       نبینم

همان بِه که عزلت به غربت گزینم

 

به هر کس که فرصت بدادم ریا کرد

به دشمن  نکو بود  و با  ما جفا کرد

 

ز  اسرارِ  من  دشمنم    باشد     آگه

نه ایمن به سنگر، نه در بیت و درگه

 

تمامِ    وجودم     گرفتار     لرز        است

از آن رو که دشمن در این سوی مرز است

 

تفال  زدم  دوش و بانگم   بر آمد 

که خواجه بگفتا که عهدم سر آمد