رپ خوانِ قهرمان - تقدیم به توماج صالحی

 

مگو با  ما  دگر از  کیشِ         گُردان

 تو که چنگ افکنی بر جانِ رپ خوان

جهانی گشته  اینک  نامِ    توماج

که بازد جان خود در راهِ  ایران

ز دردِ    مردمان   گوید   دمادم

نبندد چشمِ خود بر رنجِ   یاران

مبادا  بر  تنش   آری   گزندی

که از نابخردی گردی پشیمان

چرا می ترسی از شعر  و ترانه؟

مگر بیگانه ای  با خویِ  انسان؟

نگشته نامِ مهسا ها  فراموش

نه از خاطر رود کشتارِ آبان

نداری شرمی از     رفتارِ طوسی

در آغوشش کِشی چون جانِ جانان

توحش کرده ای حاکم بر این خاک

به  امیالت  دهی   بیهوده    میدان

نشینی سر گِران  بر تختِ نخوت

گماری گِردِ خود صدها   نگهبان

نمانی بیش از این  در اوجِ  قدرت

که هر ره بسته ای جز راهِ طغیان

 

 

مناجاتِ جنگی عظما

 

خدایا   کجایی  تو این    روزها؟

سراغت بگیرم من از روس ها

چرا کجروی می کنی از مسیر؟

بصیرت نباشد  بدی  با   امیر

نزولی بفرما و حالم    ببین

ز بیتم برفتم به عمقِ زمین

سیاه  است روز و نفس نیز تنگ

جهالت  کشاندم  به دامانِ  جنگ

ندارم  امیدی  به     این   ابلهان

که کردند ما را سبُک در جهان

خجالت کشیدم ز ویروس   یاب

همان مستعانی که کردم خراب

ز هر جا خریدم من ابزارِ جنگ

به تاراجِ ملت  نکردم     درنگ

تو ای قادر و صانعِ      بی نیاز

برایم کنون بمب و موشک بساز

بگردم  به  قربانِ  پهپادِ    تو

از این رو نیفتم من از یادِ تو

ببندم دخیلی به بمبِ   اتم

که کاری نیاید ز آیاتِ قم

تو آسان گریزی ز رادارها

خسارت  نبینی  ز رگبارها

ز دریایِ لطفت مرا ناو ده

بجای رییسی دو تا گاو ده

سلامی  نداند  فنونِ   نبرد

کُند محض خنده کمی خاک و گرد

تو باید  که اینک  به دادم  رسی

که در رزم و میدان نباشم  کسی

اگر از مصیبت نجاتم دهی

دگر من نپویم رهِ     ابلهی

بخوانم برایت دو رکعت نماز

ثنایت بگویم   به آواز و ساز

بسازم حرم ها به هر بخش و ده

که     بنیادِ  دینت شود   سود ده

عظما و تمساح

 خامنه ای : دانشجویان کتب مصباح یزدی را بخوانند

چو تمساح  باشد   علمدارِ    من

چو طوطی بگویم ز کشتن سخن

فقیهی چو یزدی ندیدم به چشم

ندارد رقیبی به بازارِ      پشم

بخوانید از نو خرافاتِ او

نپیچید  گردن ز نیاتِ  او

بدادم    تکانی   به  حجاریان

که عیبی نجوید ز جانِ جهان

ز شامی که آمد مُرادم به خواب

نخواهم  ببینم  زنِ   بی  حجاب

شعاعی که تابد ز هر تارِ مو

به یادم  بیارد   هزاران  هلو

بچرخد اگر تارِ مو در هوا

عصایم بجنبد به زیرِ   عبا

چو ترسم من از آتشِ دشمنان

فرستم سپاهم به سمتِ   زنان

الهی  که  استادِ  درسِ  لواط

به لطفت نیفتد ز ریلِ صراط

زمین خوارِ کاذب  به دوزخ مَبَر

که گیرد گروهی ز حوران به بر

خدایا نگهدارِ این بیت باش

پشیزی ندارم  برای معاش

اگر دستِ   مردم به جسمم رسد

مُریدی نماند  که  شوید     جَسد

 

 

 

 

انزوای عظما - شعر طنز

 

خدایا  چرا من  شدم  منزوی؟

گریزد ز من کافر و حوزوی

نیاید  به  بیتم      دگر   جنتی

چه لطفی نکردم به این لعنتی؟

ز طوسی چه گویم که پشتم  شکست

ز دستم بِجَست و به عشرت  نشست

خروشم ز شیخی که تلخم بخواند

دو  پیکانِ قدسی  به  قلبم   نشاند

مُجی هم  ندارد سرِ   حوصله

چو کوسه بگیرد ز من فاصله

هر آن کس که روزی نهالی بکِشت

ببارد به گورم   سخن هایِ   زشت

شمارد ز دزدان مرا کارگر

نداند مرا   اهلِ دل    دادگر

نخواهد ببیند کسی رویِ من

گناهم  نباشد کم  از  اهرمن

مبادا که روزی بگردم اسیر

بترسم  ز خشمِ  زنانِ   دلیر

بمانم ز وحشت درونِ  حصار

ز غفلت  بگردم چو قاسم غبار

ز کُرد و بلوچ و لُر و بختیار

ندارم امیدی گر افتم  ز  کار

نه عارف رهاند مرا  از جزا

نه عامی بگیرد ز مرگم عزا

الهی   مگردان   کسی   بی  پناه

که روزش بگردد چو روزم سیاه

ترحُم بفرما و جانم بگیر

که چیزی نبینم در این چاهِ قیر 

خوابِ رهبر - شعر طنز

 

ز خوابی که دیدم به وقتِ سحر

عیان شد  رسیدم   به سالِ سفر

گمانم چو کیهان فغان ها شنید

برایم بلیطی  به دوزخ  خرید

ندارم دگر من زمانی  دراز

که کامی بگیرم ز پروازِ آز

از این رو شتابم کنون تخته گاز

مگر سیر گردد   دلِ  پُر    نیاز

بکوبم چماقی به فرقِ  جوان

که دشمن ببیند که دارد توان

ببندم حصاری در اطرافِ زن

مبادا  بگوید ز حقش     سخن

پرستو فرستم به نزدیک و دور

حریفان  کشانم به گودالِ   گور

به دزدانِ ماهر سپارم  امور

که آسان نیفتم به دامانِ  تور

گُهرها بریزم به حلقِ   سپاه

وطن را نشانم به روزِ سیاه

زمانی  که عمرم به پایان رسد

بدانم  که  ایران به سامان رسد