بنالید حیدر به حالِ
دَمَر
که خوابی نیاید به چشمم دگر
ز دست و زبانِ زنان خسته ام
سرم را به پشتِ پوتین بسته ام
بلرزد دو پایم ز فریاد
خشم
نگیرد به چیزش کسی ریش و پشم
بغرید بعدش به اشرارِ خویش
که کشتارِ مردم فزایید بیش
به سختی برستم ز پیکارِ پار
ز طوفانِ آتی بیفتم ز کار
مبادا که خیزش بگردد عیان
نه بر ضدِ حاکم بچرخد زبان
نباید بخندد کسی در گذر
چه نوروز باشد چه برجِ صفر
نبینم که مویی برقصد به باد
نباشد نشانی ز دل های شاد
اگر سوی مترو شتابد کسی
بخواهم که لرزد ز وحشت بسی
ز فوجِ پرستو بسازید صف
سراپا سیاه و سلاحی به کف
خرامد اگر غنچه ای در قطار
برآرید از بُن به سختی دمار
بکوبید چوبی به فرقِ سرش
که خونش بپاشد به دور و برش
زمین و زمانه همه مالِ ماست
که ارزِ ولایت فزون از خداست
نبخشم به مردم من
ارٍثِ پدر
که بر من خروشد به تلخی پسر
وطن را گذارم خودم در کَفَش
به نیرنگِ اکبر کُنَم رهبرش
به ناگه بیامد صدای خروش
چو دیگی که آید بر آتش به جوش
چو انجام کارش به اینجا کشید
ز جامِ امامش شرنگی چشید
خبر چون جهید و به امت رسید
دگر کس نشان از عبایی ندید
هوادار زاری چو رفت از میان
برقصید زُهره به بامِ جهان
