شنیدی چه آمد سرِ آن دو زن
چو گفتند با ما ز مهسا سخن؟
جزایِ نوشتن درفش است و بند
نگیرد ستمگر ز تاریخ پند
چه گویم از این حاکمِ خوفناک؟
که دشمن شمارد هر انسانِ پاک
مپندار باشی ز شر در امان
سپاهی بتازد به پیر و جوان
ز شامی که مُلا به قدرت رسید
دگر چشمِ دل رنگِ شادی ندید
اگر کس نویسد ز طوسی خبر
که گیرد صغیرانِ قاری به بر
شود ناگهان آن خطا ناپدید
چو حاکم پسندد ندیمِ پلید
کمندِ دیانت چو گیرد قفا
ز بندش به سختی تو گردی رها
عیان است اینک به چشمِ جهان
که زندان نبندد
دهانِ زنان
چو آید ز هر سو صدایِ خروش
مبادا نشینم چو شمعی خموش
ز خشمی که باشد ز اندازه بیش
ستمگر بسوزد ز سودای خویش
کُند این شبِ تیره جانا گذر
به دیدارِ مهسا بیاید سحر
