جانا که شود شاد از جنگ؟

 جانا که شود شاد از جنگ؟

فارغ از دود و هیاهوی ِ تفنگ

 نه چنان دور از آن دیو ِ بلند  
شهرکی هست مصفا و قشنگ

مردمانش همه  خوب , اهل ِ حال و  چو  وفا از یکرنگ 

آسمانش آبی,  رنگ  ِ سدش نیلی, آب ِ جویش بیرنگ

پونه هایش خوشبو, لاله هایش خود رو
سبزه ها  در هر سو

بر  فرازی  به  سر ِ نیلی رنگ

در پس ِ حایلی  از مرمر و  سنگ

قصر و  باغی  ست  چو یک شهر فرنگ

خشت وسنگش همگی  حاصل ِ جنگ

 می خرامد سردار,  چون شه ِ آن در بار, در دل ِ این اورنگ

لوح ِ او از هر رنگ , نان ِ او  از آن جنگ

شام  و روزش  ز خوشی  رنگارنگ

هرگز نشود او دلتنگ

جانا که  شود شاد از جنگ؟

  

دور از آن آب  و خُم   ِ نیلی گون

به کنار ِ گذر ِ آن تلخون

مرد ِ جنگی,  چون اسیری  در یک تخت

شاکی از دور ِ زمان, قرعه  و  بخت

شام و روزش چرخد سخت

کلبه اش خالی  و کم  نور ,نه  چمانی  نه  درخت

نه مدالی بر یک رخت

جای ِ زخمی بودش بر سینه

سر و رویش همه چین,  دست  و پایش همه جا از پینه

شده رنجور  ازین حسرت و اندوه, دلش پر کینه

هر دم آهی بکشد از دل ِ تنگ

زانکه  لنگش بخورد بر هر سنگ

دست و بالش شده تنگ

یاد ِ نیکی نکند او از جنگ

جانا  ِکه  َبَرد سود از جنگ؟

کهنه  لوحی  بر دیوار

قاب ِ عکسی  با سردار

یادگاری  ز شبابی که  تبه شد با ایثار

واژه هایی بی مقدار , وعده هایی چون خروار

درد و رنجش  بیش از پار,  نسخه هایش یک انبار

خسته از این  که  بَوَد او سر بار

جای آن است که با همت و کار

نگذاریم که شَوَد این تکرار

در صف ِ جنگ نگیریم قرار

ز سر ِ جنگ برآریم دمار

چه شود گر من و تو ما بشویم؟

راحت از این همه آلام شویم

فارغ از حیله ِ سردار شویم