تو که رسمت جفا گشته
ره آوردت بلا گشته
بسی بیجان ندا گشته
ره و دینت خطا گشته
ترا شهوت سرا گشته
تمنایت ثنا گشته
چو آن قلبت سیه گشته
هر آن حسنت تبه گشته
همه کارت گنه گشته
نگهبانت سپه گشته
ز بس جورت گران گشته
کنون جامت عیان گشته
در آن زهری روان گشته
همه چشمان بدان گشته
چرا بسته لبان گشته؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر