آفتاب آمد دلیلِ آفتاب
خیره سر خُرخُر کند در تختخواب
پرده ها را می کشد هنگامِ روز
تا نیاید لحظه ای چشمش به سوز
پنبه ها در گوش خود کرده فرو
چون شمارد آدم و
عالم عدو
در کنارِ قاریش او تا سحر
می کند در وادیِ طوسی سفر
شرحِ حالش جملگی باشد عجیب
کس نداند از چه رو شد نانجیب
چون نخواهد وارثی جز مجتبی
خود بدوزد بهرِ او از خون قبا
در جوانی دشمنِ تنبک نبود
ذوقِ حوزه زخمهِ تارش ربود
رشته هایِ شرعِ او باشد ز پشم
از نشاطِ دختران آید به خشم
نشنود هرگز سخن هایِ متین
آنچه با مردم کُند باشد ز کین
هر چه گوید عاقلی با او سخن
کم نگردد نفرتش از جنسِ زن
دم بدم بیخود زند بر طبلِ جنگ
پولِ ما را می کند خرجِ فشنگ
نیست دیگر فرصتِ آگه شدن
عاقبت خوابش کند او را کفن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر