انزوای عظما - شعر طنز

 

خدایا  چرا من  شدم  منزوی؟

گریزد ز من کافر و حوزوی

نیاید  به  بیتم      دگر   جنتی

چه لطفی نکردم به این لعنتی؟

ز طوسی چه گویم که پشتم  شکست

ز دستم بِجَست و به عشرت  نشست

خروشم ز شیخی که تلخم بخواند

دو  پیکانِ قدسی  به  قلبم   نشاند

مُجی هم  ندارد سرِ   حوصله

چو کوسه بگیرد ز من فاصله

هر آن کس که روزی نهالی بکِشت

ببارد به گورم   سخن هایِ   زشت

شمارد ز دزدان مرا کارگر

نداند مرا   اهلِ دل    دادگر

نخواهد ببیند کسی رویِ من

گناهم  نباشد کم  از  اهرمن

مبادا که روزی بگردم اسیر

بترسم  ز خشمِ  زنانِ   دلیر

بمانم ز وحشت درونِ  حصار

ز غفلت  بگردم چو قاسم غبار

ز کُرد و بلوچ و لُر و بختیار

ندارم امیدی گر افتم  ز  کار

نه عارف رهاند مرا  از جزا

نه عامی بگیرد ز مرگم عزا

الهی   مگردان   کسی   بی  پناه

که روزش بگردد چو روزم سیاه

ترحُم بفرما و جانم بگیر

که چیزی نبینم در این چاهِ قیر