زلزله ای بپا مکن

رای مرا تو گم مکن
حوصله ام تو سر مکن

حکم خلاف داده ای
مغلطه در بیان مکن

جور و جفا نموده ای
شکر و دعا طمع مکن

خون جوان چشیده ای
عاریه از ددان مکن

شرب حرام خورده ای
بوی دهان نهان مکن

تیغ شهان کشیده ای
شکوه تو از شهان مکن

بوم مرا فسرده ای
داعیه جهان مکن

سرو چمان رمانده ای
سبز چمن سیه مکن

شاپرکان پرانده ای
سوی دمن گذر مکن

شور مرا زدوده ای
نسل دگر تبه مکن

سور مرا ستیزه ای
جشن کهن عزا مکن

مهر و وفا گسسته ای
خانه کین سرا مکن

اهل هنر ببسته ای
با عرفا جفا مکن

بال هما شکسته ای
رهسپران فنا مکن

حق زنان نداده ای
عهد حجر طلب مکن

جان ندا ستانده ای
سبز سران نشان مکن

گوشه و دور رفته ای
گوش به ابلهان مکن

موی سپید کرده ای
روز جزا حذر مکن

خوی ملک گرفته ای
سوی پسر نظر مکن

نقاش چین گزیده ای
سوی بتان ثنا مکن

صبر و ظفر شنیده ای؟
سیر زمان هدر مکن

آتش و تن فزوده ای؟
روی سپه سیه مکن

خط کمان کشانده ای؟
زلزله ای بپا مکن