تاریخچه اش را نمیدانم, آیا نتیجه یک بی دقتی و اشتباه گفتاری و نوشتاری بوده و یا یک شیطنت حساب شده و موذیانه؟
هدف از "اسم گذاری" آسان کردن پیوند بین انسانها بوده تا آنها بتوانند اندیشه ها, احساسات و نیاز های خود را سریع تر و دقیق تر با دیگران در میان بگذارند
و میدانیم که این پروسه قرنها و قرنها ادامه داشته و پایانی هم برای آن وجود ندارد چرا که دنیای درون و پیرامون ما بیکران است و هر روزه, تازه ای می یابیم و برای مطرح کردنش و شناساندنش نیازمند واژه ای نو می باشیم
و نیز خبر داریم که گاها "کلمات نادرستی" متداول شده, چندی بکار رفته ولی نهایتا جای خود را به واژه های درست تری داده و خود از دور خارج شده اند
و بنظر میرسد که این کلمه "علما" هم از همان دست باشد که نیازمند بازنگری جدی است که هم نادرست است و هم پر زیان
تا آنجایی که میدانیم در چند صد سال اخیر, بسیاری از روحانیون مسیحی و مسلمان از دشمنان بزرگ دانش و دانشمندان بوده اند, از داستان محاکمه , سوزاندن و به سیاه چال انداختن بزرگانی در حد گالیله, در اروپای قرون وسطای گرفته تا ضدیت امثال شیخ فضل الله نوری با مدارس نوین و تدریس علوم در مدارس رشدیه در زمان مشروطیت, و محدودیت های فراوان برای تحصیل دختران در برخی از کشورهای اسلامی در حال حاضر
و از طرفی, آنچه عمدتا در مدارس و حوزه های دینی تدریس میشود, ارتباط چندانی با علم ندارد, پس درس خوانده در آن محل "عالم" نیست, و نمونه های فراوانی موجود است که نشان میدهد بسیاری از بلند مرتبه ترین روحانیون فعلی ایران از پیشرفت های علمی دنیا بکلی بی خبرند و بسیاری از تصمیماتشان غیر علمی و گاهی خطرناک و مهلک
خوب است که فرهیختگان دلسوخته کشورمان برای درست کردن این اشتباه آستینی بالا بزنند و فکری بکنند و " واژه بجایی" را پیشنهاد کنند, لغتی که هم گمراه کننده نباشد و هم دقیق و قابل استفاده عموم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر