(تقدیم به کیانوش آسا و دانشجویان علم و صنعت)
در پیچ ِ کوچه ای, متروک و دور دست
در عهد ِ خطبه ها, فقیهان ِ زر پرست
ناچیز کلبه ای است, دبریست سرای ِ من
ویران ز پای بست
بر میزی از بلوط در آن مکان ِِ تنگ
افتاده دفتری ِ نژند, افسرده از فریب و جنگ
هر صفحه پر غبار, و زگشت سال و ماه
کم نور و تیره رنگ
این همدم من است, کز روزگار ِ پیش
بی نام مانده است بر جایگاه خویش
از نشر و از بیان, محروم و بی نصیب
ممنوع و دل پریش
هان ! این سرود ِ سبز, پر جوش و پر خروش
کز نقطه های دور, می آیدم به گوش
می گیردم قرار, می بخشدم امید
می گویدم بکوش
هنگام ِ خیزش است, پایانِ فصل ِ سرد
دستان و بوستان, خسته ز سوز ِ برد
جان می جهد به اوج , پا می کشد به راه
دل می تپد ز درد
لختی به جای خویش, می ایستم خموش
وانگه دوان دوان, خون در رگم به جوش
تا کلبه میدوم, نزد ِ نزار و ریش
یار ِ پریش و دوش
پاکیزه می کنم, شیرازه اش ز خاک
گردش به آستین, سازم ز صفحه پاک
از گوشه ی بلوط, گیرم کتاب خویش
پر نور و تابناک
انبوه توده ها, فریاد ِ عدل و داد
شاکی ز جور و بند, آسا نرفته یاد
موجی برنگ سبز, بحری بدون مرز
جوینده ی مراد
من با خبر ز خصم, با صبر و با قرار
در بین آن گروه, جویای ِ کار زار
خوش میروم به پیش, کز روزگار ِ او
خوش بر کشم دمار
فریاد می کشد, سواری بر اسبِ سیپد
فریدونِ چو سروی رشید, پیامش سراسر امید
ای یاوران به هوش, ای همرمان به پیش
دشمن ز ره رسید
سر نیزه ای ز خصم, لرزان و بی شتاب
آید بسوی ما, چون هاله ی سراب
گمراه و جاهل است, سر کرده ی ِ سپاه
پشتش همه دواب
آن دفترم بدست, پویم به سوی شان
شعری از آن میان, از جنس پرنیان, خوانم برای شان
کان شاه ِ نیمه مست و ین شیخ ِ خود پرست
پر کرده گوش شان
رگبار های ِ خشم, ناگه ز هر دو سو
بارد ز بام و کو, گیرد نشان ِ او
نارد توان ِ جنگ , بازد ز چهره رنگ
از تخت خود فرو
دگر روز, امیران ِ میدان, نگهبانِ ایران شوند
نباشد که سبزان ِ نو رسته گلگون شوند
بندیان رها, زخمیان شفا, خنده ها به لب
همه, همه نغمه خوان شوند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر