نگه کن به پایان ِ فصل ِ سرد

نگه کن به پایان ِ فصل ِ سرد

نگاه کن که یخ درون ِ بهمنش
چگونه رفته رفته آب می شود
چگونه هاله و سپاه ِ سرکشش
اسیر ِ دست ِ آفتاب می شود

نگاه کن
تمام هستی ش خراب می شود
شراره ش به کام می کشد
دی ش به باد می دهد
مرا به اوج می برد
نگاه کن, تمام ِ آسمان ِ ما
پر از فروغ می شود

تو آمدی ز دور ها و کوی ها
ز سر زمین رنگها و نورها
مرا ببر ندای ِ سرفراز ِ من
ببر به شهر ِ سبز ها و ساز ها
به راه گل ستانه می کشانیم
فرا تر از جوانه می نشانیم

نگاه کن که شوم ِ شب به راه ِ ما
چگونه رفته رفته روز می شود
صراحی ِ سیاه ِ روزگار ِ من
ز قطره های ِ شهد ِ تو
لبالب ازگلاب ِ ناب می شود
به روی گاهواره های ِ شعر ِ من
نگاه کن
تو می دمی و آفتاب می شود