تقدیم به همه نداها و پروانه ها
سرکن ترانه را
کان مشتِ آهنین
دیری است ره به سویِ دهانم نمی برد
این سروها که در پی هم می شود سهی
بستان ِ جنبش است که بینم به دور ِ خویش
سرما می رباید و سبزی نمی برد
من با سمندِ سرکش و جادویی ِ کلام
تا بیکران عالم ِ گفتار رفته ام
تا دشت ِ پر ستاره ِ اندیشه های ِ گرم
تا کوچهِ باغ ِ پروانه های ِ پریش بال
تا شهر داد ها
دیگر طناب هم
جز تا کنار ِ چوبه ِ دارم نمی برد
هان ای همایِ عشق
از اوج ِ قله هایِ دنا گون ِ دور دست
پرواز کن به دشتِ ندا خیز ِشعر ِ من
آنجا ببر مرا که عقابم نمی برد
آن بی شماره ام که گزندم نمی رسد
در راه ِ زندگی
با این همه تلاش و گذشت و همدلی
دیگر فریبی به سرابم نمی برد
سر کن ترانه را
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر