من در آن زورق نیایم
(به یاد زنده یاد سعیدی سیرجانی)
ای که گویی من بلم را چون سکان و بادبانم
من در آن زورق نیایم, گمرهان همره نخوانم
پور ِ دستانم, که دست آموز ِ دستانت نگردم
سوی ِ دربارت نرانم, چون سعید ِ سیرجانم
باغ ِ من شعری که در میدان ِِ آزادی سرایم
داغ ِ من قفلی, که کیهان بسته اینک بر دهانم
خودفریبی سوی ِ میهن, رخت ِ شاهان کرده بر تن
کاندرین عالم شبان واندر آن وادی شهانم
هرزه آن خواهد که هر آزاده خویی برده گردد
من ازین نیکو ستیزی, در عذابم, در فغانم
هر دمی یک جیره ِخواری, خود فروشی, نا بکاری
دشنه ای کوبد به پشتم ,آتشی بارد به جانم
گر به تیرم تو نداگون, بر زنی ای دون ِ گردون
من, ثنا گویی نیارم, من زمین بوسی ندانم
ذات یزدان را نشاید آیتی از خشم و خستی
کفر اگر گفتم خدا یا, آتش افتد بر زبانم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر