(به یاد زنده یاد سعیدی سیرجانی)
!ای که گویی: " من بلم را چون سکان و بادبانم
زورقت کشتی ننامم, گمرهان همره نخوانم
روضه خوانی گشته رهبر, تیغ شاهان بسته در بر
کاندرین دریا روانم, سوی آن جنت برانم
هرزه آن خواهد که هر آزاده خویی برده گردد
من ازین نیکو ستیزی, در عذابم, در فغانم
هر دمی یک جیره ِخواری, خود فروشی, نا بکاری
دشنه ای کوبد به پشتم ,آتشی بارد به جانم
پور ِ دستانم, که دست آموز ِ دستانت نگردم
گر دهی در کاسه زهرم, چون سعید ِ سیرجانم
باغ ِ من سبزی که در میدان ِِ آزادی بروید
داغ ِ من قفلی, که کیهان بسته اینک بر دهانم
گر به تیرم تو نداگون, بر زنی ای دون ِ گردون
من, ثنا گویی نیارم, من زمین بوسی ندانم
روبهی از شوریده سبزان ِ وطن هرگز نبینی
گر بری از سفره نانم ور بکوبی استخوانم
ذات یزدان را نشاید آیتی از خود پرستی
کفر اگر گفتم خدا یا, آتش افتد بر زبانم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر